Το βάζο με τον χάρτη της Γιουγκοσλαβίας
Ήταν μια κρύα χειμερινή μέρα του 1991. Χιόνιζε και φυσούσε αέρας βαρύς. Ο Ζάρκο και η οικογένειά του μπήκαν στο τρένο για το Μόναχο αφήνοντας πίσω τους το Βελιγράδι. Ανάμεσα στα πράγματά τους, μετέφεραν και ένα βάζο διακοσμημένο με τον χάρτη της Γιουγκοσλαβίας.
Το ταξίδι ήταν μακρύ και κουραστικό. Το τρένο γεμάτο Γιουγκοσλάβους που εγκατέλειπαν τη χώρα τους εξαιτίας του πολέμου. Όλοι υπόσχονταν στους εαυτούς τους πως μια μέρα, μετά το τέλος αυτής της θλιβερής κατάστασης, θα επέστρεφαν πίσω στις πόλεις τους. Ως τότε, θα έψαχναν μια καλύτερη ζωή στη Γερμανία.
Ο Ζάρκο, οι γονείς και η αδελφή του έφτασαν στον σταθμό του Μονάχου. Πήραν άλλο ένα τρένο για τα περίχωρα της πόλης, όπου βρισκόταν το νέο τους σπίτι και μπήκαν μέσα. Το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να βγάλουν από τις αποσκευές τους το βάζο και να το τοποθετήσουν στο τραπέζι του σαλονιού. Ένα πολύτιμο αντικείμενο να τους θυμίζει πάντα τη χώρα τους και να τους συνδέει με τις ρίζες τους.
Οι πρώτες μέρες στη Γερμανία αποδείχτηκαν πολύ δύσκολες για όλη την οικογένεια. Έπρεπε να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες ζωής και να μάθουν γερμανικά (κι ας ήταν δύσκολα). Πέρασαν μέρες, βδομάδες, μήνες ολόκληροι και οι Πασπαλέι άρχισαν να συνηθίζουν την καινούρια τους ζωή. Τα πράγματα ήταν ευκολότερα και όλα πήγαιναν καλύτερα. Τα παιδιά έκαναν φίλους στο σχολείο. Οι γείτονές τους ήταν πολύ φιλικοί και ο Ζέλικο, ο μπαμπάς του Ζάρκο, βρήκε δουλειά σε ένα εργοστάσιο ρούχων στην περιοχή. Μόνο ένα πράγμα έμενε ίδιο και απαράλλαχτό: το βάζο στο τραπέζι του σαλονιού.
Πέρασαν δέκα χρόνια από όταν οι Πασπαλέι εγκαταστάθηκαν στο Μόναχο και όλον εκείνο τον καιρό η οικογένεια δεν ξέχασε ποτέ την πόλη της, το Βελιγράδι. Κάθε μέρα προσεύχονταν να τελειώσει η φρίκη του πολέμου και έκλαιγαν για την κατάσταση στη Γιουγκοσλαβία.
Ένα ηλιόλουστο ανοιξιάτικο πρωινό του 2001, ο Ζέλικο, ξύπνησε όπως πάντα, έφαγε πρωινό και πήγε στη δουλειά. Τα παιδιά πήγαν στο σχολείο και η Μιχαέλα τακτοποιούσε το σπίτι ακούγοντας ραδιόφωνο. Ξαφνικά η μουσική σταμάτησε. Έκτακτο δελτίο. Ο εκφωνητής ανακοίνωσε πως ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία είχε τελειώσει. Η Μιχαέλα δεν μπορούσε να το πιστέψει. Προς στιγμήν, νόμιζε πως είχε τρελαθεί. Άνοιξε την τηλεόραση. Όλα τα κανάλια μετέδιδαν την είδηση πως ο φρικτός πόλεμος είχε λήξει. Άρχισε να κλαίει και να ευχαριστεί τον Θεό που έσωσε τη χώρα της.
Μπήκαν στο σπίτι τους, που, ευτυχώς, δεν είχε υποστεί μεγάλες ζημιές· ο Ζάρκο άφησε κάτω την τσάντα του και ξαφνικά άκουσε κάτι να σπάει. Άνοιξε το σακίδιο και αντίκρυσε το πολύτιμο βάζο που είχε γίνει κομμάτια. Εκείνη τη στιγμή, όλοι τους συνειδητοποίησαν πως το αντικείμενο αυτό υπήρχε για να τους δίνει κουράγιο όλα εκείνα τα δύσκολα χρόνια και να τους θυμίζει τη Γιουγκοσλαβία όσο βρίσκονταν μακριά της. Τώρα, η αποστολή του είχε ολοκληρωθεί.
Αγάπη Τριανταφυλλοπούλου
1ο Πρότυπο Γυμνάσιο Αθήνας
