Ιστορία:

Η Νάντια έφυγε από το Μαρόκο το 1991.

Αυτά μου έχουν πει ότι είναι πάνω από 100 χρονών. Τα φτιάχνουν στο Μαρόκο και τα φοράνε άντρες και γυναίκες, λέγονται «μπαμπούς». Τα συγκεκριμένα είναι από το Μενγκές, κεντημένα. Τα φοράω ακόμα και σήμερα, σε καμιά γιορτή, σε καμιά βόλτα στην πλατεία ή όταν πηγαίνω σε φίλους για καφέ. 

Μας εξηγεί ότι το 1991 ο αδερφός της ήρθε στην Ελλάδα για να τρέξει στον Μαραθώνιο και η Νάντια, μαζί με την υπόλοιπη οικογένειά της, ήρθαν για αν τον δούνε. Τελικά, απόφάσισε να μείνει και να βρει δουλειά εδώ.

Μετά παντρεύτηκα, έμεινα από έρωτα δηλαδή, έκανα και δύο παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Ο γιος μου δουλεύει με τον μπαμπά του, είναι έμπορας. Η κόρη μου είναι αεροσυνοδός. Πηγαίνω ακόμα στο Μαρόκο, είναι τα αδέρφια μου, οι θείοι μου, όλοι. Στην αρχή μετάνιωσα που έμεινα εδώ, αλλά πλέον όποτε πηγαίνω στο Μαρόκο περιμένω πώς και πώς να έρθει η ώρα να γυρίσω πίσω. Δεν είναι και κανείς εκεί, αφού η μαμά μου και ο μπαμπάς μου έχουν φύγει [από τη ζωή]. 

Η Νάντια εξηγεί ότι, όταν πρωτοήρθε στην Ελλάδα, πρόσεχε μικρά παιδιά κυρίως.

Με πήρε μία κυρία που είδε ότι αγαπούσα τα παιδιά και τελικά έκατσα μαζί της πέντε χρόνια. Η μία κοπέλα τώρα κοντεύει 30 χρονών, παντρεύτηκε κι εκείνη. Τώρα έχω ένα μαγαζί μικρό με τον άντρα μου, στο Αιγάλεω, με εσώρουχα. Γενικά δεν έχω πρόβλημα με κανέναν, με είχαν όλοι πάντα σαν δικό τους άνθρωπο.