Ιστορία:
Ο Νίκος αφηγείται την ιστορία ενός αντικειμένου μίας μαθήτριας του Ανοιχτού Σχολείου Μεταναστών Πειραιά, της Νούραν.
Έχω μία πάρα πολύ καλή φίλη, η οποία είναι από τη Δρέσδη και είναι καθηγήτρια καλών τεχνών εκεί και σκηνοθετεί παραστάσεις στο Βερολίνο. Με τη Μπάρμπαρα, όπως είναι το όνομά της, είχαμε συναντηθεί και είχαμε πει να κάνουμε ένα διαδραστικό μάθημα με τους μαθητές της από τη Γερμανία και με τους μαθητές μας εδώ. Αποφασίσαμε ότι θέλουμε να δουλέψουμε από κοινού σε ένα θέμα σχετικό με το ρεμπέτικο. Θα διάλεγαν οι μαθητές εκεί κάποια ρεμπέτικα τραγούδια και θα τα συνδιάζαμε με εικαστικές τέχνες. Στο αποκορύφωμα όλου αυτού, θα έρχονταν οι φοιτητές από το Βερολίνο εδώ, μαζί με τη Μπάρμπαρα, για τη γιορτή λήξης του σχολείου μας, και θα δούλευαν μαζί με τους μαθητές μας.
Ουσιαστικά κάναμε έναν χρόνο μαθήματα διαδικτυακά για το ρεμπέτικο, είχαμε πάει σε όλες τις κακόφημες περιοχές της Αθήνας, στο Μεταξουργείο για παράδειγμα, κάναμε συζητήσεις… Είχε κάνει τρομερή εντύπωση ένα ρεμπέτικο κομμάτι, το “Πάρε το δαχτυλίδι μου”, που είχαν επιλέξει οι μαθητές από τη Γερμανία, και ο Ο., που του άρεσε πάρα πολύ, το ανέλαβε. Πήρε μία φωτογραφία με μία χειροβομβίδα, το δαχτυλίδι της χειροβομβίδας δηλαδή, γιατί ήθελε να συνδέσει το τραγούδι με τις εικόνες που είχε ο ίδιος από τον πόλεμο στο Ιράκ. Βγήκε, δηλαδή, πολύ πράγμα μέσα από αυτή την κατάσταση.
Μέσα σε όλα αυτά, ήταν και η Νούραν από την Τουρκία, η οποία είχε φύγει από εκεί βράδυ, γιατί την κακοποιούσε ο σύζυγός της. Μπήκε σε μια βάρκα μαζί με τις δύο της κόρες και ήρθε εδώ. Πριν τον κορονοϊό είχε γίνει αυτό. Η Νούραν είχε διαλέξει το “Ζαΐρα θα έρθω να σε κλέψω μια βραδιά” και συζητούσαμε το κομμάτι και τους στίχους και έλεγε ότι της θυμίζει όλο αυτό που έζησε. Μας ζωγράφισε έναν τεράστιο πίνακα, με μια γυναίκα σε μια βάρκα με φτερά που ανοίγουν και κάτι σκιές.
Το “Καίγομαι” είχε πάει, επίσης, πολύ καλά, γιατί είχαν βάλει μία χούφτα κάρβουνα και ήχο φωτιάς, που είχαν συνδέσει με υπολογιστές. Είχαν συνεργαστεί οι μαθητές στο πώς θα το στήσουν. Είχαμε 10 τραγούδια και είχαν βοηθήσει πολύ οι μαθητές της Μπάρμπαρα προκειμένου να στηθούν όλα αυτά. Ήταν και το “Στου γιαλού τα βοτσαλάκια”, που είχαν βάλει παγάκια και δύο στέφανα, από γάμο υποτίθεται.
Η Νούραν λοιπόν έφερε τον πίνακα και αυτό εδώ το καράβι. Είχαμε συνδέσει στο λάπτοπ, πάνω από το καράβι, ήχους θάλασσας, μαζί με φωνές από διαδηλώσεις στη Γερμανία που είχε ηχογραφήσει η Μπάρμπαρα. Εδώ στο σχολείο έγινε η έκθεση.