Ιστορία:
Ο Παναγιώτης εξηγεί ότι ο δίσκος αυτός είναι κομμάτι μιας συλλογής περίπου 300 δίσκων που έχει συγκεντρώσει σε ένα διάστημα πολλών χρόνων, τα οποία, όπως μας λέει, αν τα πουλούσε θα κόστιζαν πάνω από 6000 ευρώ. «Μια μικρή περιουσία». Το συγκεκριμένο αντίτυπο δεν είναι το πρώτο του δίσκου που έφτασε στα χέρια του. Το πρώτο το αγόρασε το 1974, όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει και ο ίδιος ήταν 14 χρονών. Το δεύτερο το αγόρασε περίπου το 2019 και το τρίτο και τελευταίο στα τέλη του 2022, από ένα δισκοπωλείο ενός φίλου του, στη γειτονιά του, στα Εξάρχεια.
Προσπαθούσα όλα αυτά τα χρόνια να κάνω μια συλλογή η οποία τώρα θα ήταν τεράστια άμα την είχα, αλλά δυστυχώς, και όταν λέω δυστυχώς το εννοώ, από την εφηβική ηλικία και μετά, για να μην πω από την παιδική, είχα πρόβλημα με το αλκοόλ και στη συνέχεια με ουσίες, με αποτέλεσμα να μην καταφέρω αυτό που ήθελα να κάνω, μια συλλογή, να ασχοληθώ με τη μουσική, να ασχοληθώ με τα ντραμς […] Ο εθισμός που είχα δεν με άφησε να κάνω τίποτα. Ξεκινούσα πράγματα και τα σταματούσα.
Ο Παναγιώτης εξηγεί ότι το 2013 μπήκε σε πρόγραμμα απεξάρτησης και, όταν ήταν στην επανένταξη, ο ατομικός του θεραπευτής του πρότεινε τη Σχεδία, για να έχει μια απασχόληση μέχρι να ξεκινήσει ξανά τη δουλειά του. Μας λέει ότι ήταν λοστρόμος και ότι ακόμη, παρά την ηλικία του, τον περιμένουν να πάει.
Η μεγάλη μου αγάπη είναι η μουσική, είναι και η θάλασσα.
Συνεχίζοντας για τον δίσκο, εξηγεί ότι είναι progressive rock και ότι το The Mirror, που έδωσε το όνομά του στον δίσκο, είναι το προτελευταίο κομμάτι από τη δεύτερη πλευρά. Επέλεξε τον δίσκο για το είδος της μουσικής, αλλά και για το εξώφυλλο. “Mirror” μας λέει ότι σημαίνει αντικατοπτρισμός και το συγκρότημα, οι Spooky Tooth, κυκλοφόρησαν το άλμπουμ αυτό το 1974, σε μια δεκαετία που η μουσική άρχισε να αλλάζει. Ο ήχος από ποπ άρχισε να γίνεται πιο ροκ και άρχισαν να χρησιμοποιούνται πιο συχνά ηλεκτρικές κιθάρες και synthesizers. Μιλά για την Ελλάδα της εποχής και τους Aphrodite’s Child, ένα από τα μεγαλύτερα ελληνικά ροκ συγκροτήματα εκείνη την περίοδο -τους αποκαλεί πρωτοπόρους και διαχρονικούς. Αναφέρει ότι έχει στο σπίτι του το άλμπουμ 666 και ο Βαγγέλης Παπαθανασίου είναι «τεράστια μορφή».
Το The Mirror το κατατάσσει ανάμεσα στα 10 καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών, στην «ανθολογία της ροκ μουσικής», μαζί με το The Lamb Lies Down on Broadway των Genesis, το The Dark Side of the Moon των Pink Floyd, το Thick as a Brick των Jethro Tull, το Led Zeppelin II και το Physical Graffiti των Led Zeppelin, το Sticky Fingers των Rolling Stones, το Fragile των Yes, αλλά και κάποιους του David Bowie.
Εξηγεί ότι οι Rolling Stones, συγκεκριμένα, σημαδεύουν την εποχή της στροφής από την ποπ και τους Beatles στη ροκ. Πρόκειται, μας λέει, για ένα συγκρότημα που δεν έχει μείνει ποτέ στάσιμο και που αλλάζει διαρκώς ήχο και τεχνικές. Αναφέρεται στο Sticky Fingers και κομμάτια όπως το Brown Sugar και το Honky Tonk Woman και στο Black and Blue, όπου παίζουν περισσότερο soul/ disco. Ανάμεσα στα συγκροτήματα που διαρκώς εξελίσσονται αναφέρει επίσης τους Black Sabbath που ξεκίνησαν το ’66 – ’67, σημαδεύοντας την αλλαγή του ήχου και τους Deep Purple, που ξεκίνησαν το ’68. Αναφέρεται επίσης στα synthesizers της progressive rock, δίνοντας τους Yes και τους Genesis, με τον Tony Banks στα πλήκτρα, ως παραδείγματα.
Αυτός ο δίσκος των Spooky Tooth, γιατί έχουν κι άλλους πιο παλιούς, αλλά τα πιο παλιά τους είναι σε στυλ πιο ποπ, αυτός ο δίσκος… αν ακούσεις το πρώτο κομμάτι θα καταλάβεις την εκρηκτικότητα.
Ο Παναγιώτης αναφέρει ότι στη συλλογή του έχει επίσης πολλή τζαζ και τζαζ ροκ μουσική και εξηγεί ότι η τζαζ εκφράζει πολύ τόσο τον ίδιο όσο και την εποχή που ήταν νέος.
Σχετικά με τη σχέση του με τη μουσική, ο Παναγιώτης αφηγείται ότι όταν ήταν 14 χρονών πήρε τα πρώτα του ντραμς, μεταχειρισμένα, από ένα μαγαζί στην Πλάκα. Αργότερα, του πήρε ο παππούς του ντραμς.
Από όταν ήμουν στο δημοτικό ακόμα, 9 χρονών, έπαιρνα από το μαγαζί του πατέρα μου ξυλαράκια και καθόμουν και έπαιζα. Σιγά σιγά πήρα τα ντραμς τα μεταχειρισμένα που έκαναν 2 χιλιάδες δραχμές -τότε ο μισθός ήταν 12 χιλιάδες δραχμές και είχα δώσει 2 χιλιάδες στα ντραμς, Hollywood.
Όταν μπήκε στο στρατό, συνέχισε να παίζει ντραμς, τα απογεύματα, όταν τελείωναν την εκπαίδευση.
Πήγαινα στο καψιμί, όπως το λέγαμε, σε ένα δωματιάκι που είχε και ήμουν σε μια φάση που είχα φύγει τόσο πολύ που πέρασε ο διοικητής, με κοιτούσε από το παράθυρο, πέρασε ώρα και όταν γύρισα το κεφάλι μου και τον είδα με κοίταζε με ένα βλέμμα μεταξύ ειρωνείας και μπράβο […] Θέλω να πω ότι. όπου και να βρισκόμουν, ασχολούμουν με τα ντραμς και στο στρατό, στην Αυλώνα που ήμουν, έπαιζα στη μουσική ομάδα που είχαμε εκεί πέρα. Κάτι Χριστούγεννα, κάτι Πάσχα… Όταν ήμασταν και μικροί, 17 περίπου, δίναμε και συναυλίες σε σινεμά. Υπάρχουν φωτογραφίες που ήμασταν με μακριά μαλλιά. ‘Εχω φωτογραφίες, από την άλλη έχω να τις δω πάρα πολλά χρόνια γιατί μου φέρνουν μελαγχολία, ότι κοίταξε να δεις, είχαμε τόσα προσόντα στη μουσική κι όλα αυτά.
Αφηγείται, σχετικά με τον αδερφό του, τον Δημήτρη, ότι τώρα έχει πάει στο εξωτερικό και ότι πήγαινε σε σχολείο και μάθαινε μπάσο. Τον είχε γράψει ο παππούς τους. Ο Παναγιώτης, μας λέει, είναι αυτοδίδακτος.
Το 2018, που ήμουν στη θεραπεία, ήμουν στη μουσική ομάδα και έπαιζα ντραμς, και στην επανένταξη όταν ήμουν για ένα χρόνο, κάθε απόγευμα κατέβαινα κάτω, έπαιρνα της μπαγκέντες, είχα φτιάξει μαξιλάρια, καρέκλα, μια κουβέρτα από πάνω για να είναι μαλακά και έπαιζα με έναν χρονομέτρη που μου έδωσε ένας δάσκαλος που διδάσκει ντραμς στο ωδείο της Ηλιούπολης, που μου τον είχε συστήσει ο ατομικός μου θεραπευτής και πήγαινα και μου έκανε μάθημα 2-3 ώρες την εβδομάδα, με παρτιτούρες. Αυτά που μάθαινα εκεί τα έπαιζα το απόγευμα στον ξενώνα, με χρονομέτρη, για να μάθω να παίζω χωρίς να φεύγω πολύ. Ακόμα και εκεί, χωρίς όργανα, έπαιζα ντραμς. Και σε στούντιο πήγαινα, στην Κυψέλη, που έχω να πάω χρόνια τώρα. Είναι κάτι που με τραβάει, μπορούσα κάλλιστα αυτή τη στιγμή να πάρω ντραμς, όχι πολύ ακριβά, 250 ευρώ. Αλλά το θέμα είναι ότι τώρα είμαι σε πολυκατοικία […]
Ο Παναγιώτης, με αφορμή τη συζήτηση γύρω από την αγάπη του για τη μουσική, μας αφηγείται την ιστορία της συνάντησής του με έναν ραδιοφωνικό παραγωγό. Μας μιλά για έναν παραγωγό του πρώτου προγράμματος της ΕΡΤ, τον Γιάννη Πετρίδη, ο οποίος παρουσιάζει εκπομπή από τη δεκαετία του ’70, κάθε μεσημέρι, 16:00 – 17:00. Θυμάται ότι όταν ήταν 10-12 χρονών, ο Πετρίδης παρουσίαζε κάθε μέρα εκπομπή, συμπεριλαμβανομένου του Σαββάτου που ήταν, τότε, εργάσιμη μέρα. Κάθε μέρα, μας λέει, είχε διαφορετικό είδος. Για παράδειγμα, τη Δευτέρα είχε soul, την Τρίτη είχε progressive rock, την Τετάρτη blues. Την Παρασκευή, όπως εξηγεί, είχε πάντα το λεγόμενο “rock club”, που ήταν και η αγαπημένη εκπομπή του Παναγιώτη και του αδερφού του.
Με το τρανζιστοράκι τότε, ακούγαμε τον Γιάννη Πετρίδη και τα νέα που είχε πάνω στη ροκ μουσική.
Κλείνει με την αφήγηση ενός συγκεκριμένου περιστατικού, όπου βρέθηκε στην ΕΡΤ με το περιοδικό της Σχεδίας και, πράγματι, μερικά λεπτά πριν τις 16:00, συνάντησε τον Γιάννη Πετρίδη που πήγαινε να κάνει εκπομπή.
Του λέω έτσι κι έτσι, με τους AC/DC και τους Eagles, και έπαθε πλάκα. Μου είπε ότι πρέπει να μιλάω για τη δεκαετία του ’70 και του είπα ότι πράγματι για τότε μιλάω. Του έδωσα συγχαρητήρια, του είπα ότι τον θαυμάζω. Είναι συλλέκτης βινυλίων, κασετών και όχι μόνο, CD, ποιος ξέρει τι άλλο… δίσκους από οποιοδήποτε είδος μουσικής […] Μετά από τόσα χρόνια που έλεγα ότι αυτό τον άνθρωπο πρέπει να τον γνωρίσω, ήρθε η στιγμή που τον γνώρισα.
