Ιστορία:

Θα ακούει ο «τζορμπατζής», ο πλούσιος, εκεί στον ξένο τόπο; Μακρία, ίσως ακόμα και πέρα από τη θάλασσα… Είσαι για όλους ένας ξένος… Δεν υπάρχει κανείς να μιλήσεις μαζί του, να μοιραστείς τα δάκρυα. Ούτε ένας χρόνος, ούτε δύο. Χρόνια και χρόνια σκληρής ζωής για να περάσεις, να κερδίσεις χρήμα, να γυρίσεις πίσω ώστε να μπορείς να φανερώσεις το πρόσωπό σου. Αν αρρωστήσω θα με ζητήσει ο «τζορμπατζής» Ιορδάνης; Θα υπάρχει κάποιος να μου σκουπίσει τον ιδρώτα, να μου αλλάξει πουκάμισο, να με σκεπάσει με μια κουβέρτα;… Μαύρο και ματωμένο είναι το κέρδος, η εποχιακή μας εργασία μητέρα. Ακόμα πιο ματωμένη είναι η επαιτεία που μας καταδιώκει. Καταραμένη να είναι η ρίζα της! Και μικρούς και μεγάλους τους ορίζει για ολόκληρο αιώνα! Δείτε τι μας έκανε αυτό το φτωχό «κέρδος». Άνδρας σκλάβος, γιός σκλάβος, κόρη σκλάβα, και οι μητέρες γεννημένες μόνο για δάκρυα». Αυτή τη στροφή από το έργο «Πετσαλμπάρι» (Κερδοσκόποι) του Άντον Πανόφ, επαναλάμβανε ο παππούς μου κάθε μέρα της παιδικής μου ηλικίας, πίνοντας ρακί από το φλασκί, ενθυμούμενος τις μέρες της εποχιακής του εργασίας. Τώρα, όταν πήγα για εποχιακή εργασία στη Γερμανία, πήρα το φλασκί, που μου θυμίζει τον παππού μου, το σπίτι, τη δουλειά και τη λαχτάρα για το σπίτι.

Ognen