Ιστορία:
Ο Φώτης αφηγείται την ιστορία του γουριού που αναγράφει 2015, η οποία ξεκινά με ένα τηλεφώνημα, ένα πρωινό στις αρχές του Δεκέμβρη του 2014. Αρχικά δεν αναγνώρισε τη φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής, που τον ρώτησε σε ποιο Δημοτικό και σε ποιο Γυμνάσιο πήγε. Ύστερα, η φωνή του είπε ότι τον φώναζαν «αφτιά». Αμέσως, ο Φώτης κατάλαβε ότι μιλούσε με τον Ντ., παλιό του συμμαθητή, που είχε να δει 45 χρόνια. Ο Ντ. του εξήγησε ότι μαζί με τον παλιό συμμαθητή τους, Ι., συγκέντρωσαν μία κατάσταση με τα άτομα με τα οποία τελείωσαν την ΣΤ’ Δημοτικού.
Φανταστείτε, βγάλαμε το Δημοτικό μαζί, από την Α’ Δημοτικού, και μετά πήγαμε και στο Γυμνάσιο μαζί.
Ο Ντ. συνέχισε λέγοντάς του ότι σκέφτονται να επικοινωνήσουν με όλους τους συμμαθητές, να βρεθούν, να (ξανα)γνωριστούν.
Έτσι, αφηγείται ο Φώτης, μαζεύτηκαν 20-25 συμμαθητές, σε μια ταβέρνα στο Γαλάτσι και ο Ντ. είχε πάρει μερικά γούρια, σαν αυτό, για να τα μοιράσει στην παρέα. Από εκείνη τη μέρα κι έπειτα, συνεχίστηκε η παρέα του Φώτη με τον Ντ. Σημείο αναφοράς τους ήταν το εργοστάσιο του Ντ.
Τον Αύγουστο του 2018, ο Φώτης έμεινε άστεγος.
Αύγουστο έχασα την κόρη μου και τη μάνα μου, Αύγουστο έμεινα κι εγώ στα παγκάκια.
Όταν, κάποια στιγμή, του έκλεψαν τα πράγματα και το κινητό και βρήκε ένα κινητό από ένα φιλικό ζευγάρι, πήρε έναν άλλο παλιό συμμαθητή, τον Γ., τηλέφωνο, για να του ζητήσει κάρτα. Ο Γ. του έφερε κάρτα και, έχοντας μάθει ότι Φώτης είναι άστεγος, τηλεφώνησε στον Ι. για να συζητήσουν πώς μπορούν να τον βοηθήσουν. Ο Ι. μίλησε με τον Ντ. και ο Ντ. έδωσε στον Φώτη έναν χώρο στο εργοστάσιο, με ένα κρεβάτι, ένα ψυγειάκι και μια τοστιέρα.
Ο Φώτης έφτασε στο εργοστάσιο στις 29 Οκτωβρίου του 2018 και έμεινε για 2μιση χρόνια. Στις 5 Νοεμβρίου την ίδια χρονιά ξεκίνησε να δουλεύει στη Σχεδία, ύστερα από σύσταση φιλικού ζευγαριού. Έφυγε από το εργοστάσιο το 2021, όταν μπήκε σε ένα πρόγραμμα στέγασης και βρήκε ένα διαμέρισμα με επιδότηση ενοικίου.
Μετά τη μετακόμιση, συνέχισαν να βλέπονται, ο Φώτης περνούσε από το εργοστάσιο και μιλούσαν στο τηλέφωνο τακτικά. Μια μέρα, δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από μια κοπέλα που δούλευε στο εργοστάσιο και που είχε γνωρίσει τα χρόνια που έμενε εκεί. Του είπε ότι ο Ντ. έπαθε ανακοπή.
Το έχω κρατήσει αυτό σαν ενθύμιο, σαν, όπως λέμε, φυλακτό, γιατί μου θυμίζει τον φίλο μου. Ήταν το πρώτο δώρο που μου έδωσε μετά από 45 χρόνια που βρεθήκαμε και το κράτησα, να το έχω μαζί με το ασημικό της κόρης μου, σαν φυλακτό.
