Ιστορία:
Αυτά είναι τα παλιά μου κλειδιά, από το σπίτι μου στην Κωνσταντινούπολη. Τα χρησιμοποίησα τελευταία φορά πριν 5 χρόνια. Τα χρησιμοποιούσα για να μπω σπίτι μου! Όταν ήρθα εδώ, τα πήρα μαζί μου, τώρα βέβαια στο σπίτι αυτό μένουν άλλοι, άλλαξαν κλειδιά, αλλά εγώ τα κρατάω.
Η Τσιντέμ αφηγείται ότι έφτασε στην Ελλάδα πριν από 5 χρόνια.
Δεν ήταν επιλογή, ήταν ανάγκη. Το 2017, 1.228 ακαδημαϊκοί υπέγραψαν ένα κείμενο, κείμενο ειρήνης λέγεται. Αυτό το κείμενο ήταν κατά του Ερντογάν και μετά από αυτό άρχισε μεγάλο κυνήγι. Αυτοί οι ακαδημαϊκοί έχασαν τη δουλειά τους, έχασαν τα διαβατήριά τους και έχασαν όλα τα δικαιώματά τους. Και μερικοί αποφάσισαν, αναγκαστικά βέβαια, να φύγουν από την Τουρκία, επειδή η ζωή ήταν αδύνατη για αυτούς εκεί, επειδή χωρίς δουλειά, χωρίς διαβατήριο… Δεν υπήρχε πιθανότητα να βρουν μια άλλη δουλειά, επειδή η κυβέρνηση τους έβαλε έναν κωδικό για να μη δουλεύουν πια στην Τουρκία και σε κάποιους μπλόκαρε και τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς, έχασαν το δικαίωμά τους να πάρουν σύνταξη, και τα λοιπά. Γι’ αυτό το λόγο, όποιος από αυτούς τους ακαδημαϊκούς βρήκε δουλειά εκτός της Τουρκίας, στην Ευρώπη, μερικοί στην Αμερική, στον Καναδά, με έναν τρόπο βγήκαν από τη χώρα. Έτσι είναι η ιστορία. Κι εγώ είμαι μια από αυτούς τους ακαδημαϊκούς και έτσι αποφάσισα να έρθω εδώ. Αλλά η Ελλάδα δεν ήταν και δεν είναι μια ξένη χώρα για μένα επειδή εδώ και χρόνια πηγαινοερχόμουν εδώ, έχω πολλούς φίλους, ξέρω αλλά ακόμα μαθαίνω τη γλώσσα, αλλά γι’ αυτό το λόγο αναγκάστηκα να φύγω από τη χώρα, αλλά η επιλογή μου ήταν να μείνω εδώ.
Η Τσιντέμ ήρθε στην Ελλάδα με τον σύζυγό της, ο οποίος βρισκόταν στη χώρα ήδη δύο χρόνια. Συνεχίζει μιλώντας για το σπίτι της, στο οποίο ζούσε 14 χρόνια.
Τι είναι ένα σπίτι; Μπορείς να πεις; Δηλαδή, για μένα, το σπίτι δεν είναι οι τοίχοι, οι καναπέδες, δεν με νοιάζει αυτό. Είναι οι αναμνήσεις, δηλαδή μέσα τι έζησα, ποιος ήταν, ποιος ερχόταν. Σαν να είναι οι ρίζες μου. Προσαρμόστηκα στην Ελλάδα και στην Αθήνα όσο γίνεται, αλλά δεν θέλω να ξεχάσω τις εικόνες που έχω ακόμα, όταν ήμουν στην Κωνσταντινούπολη. Και τα κλειδιά είναι μια εικόνα για μένα. Που και που σκέφτομαι, λέω να αλλάξω το μπρελόκ, να το βγάλω, να το βάλω στα κλειδιά μου που έχω τώρα για το σπίτι, αλλά όχι, κάτι με κρατάει και το κρατάω όπως είναι.
