Ιστορία:
Μεγάλωσα στο Ιράκ και μια μέρα, όταν ήμουν 8 χρονών, γύρισα από το σχολείο και η μαμά μου μου είπε ότι θα πάμε διακοπές. Και της λέω α, αλήθεια, και μου λέει ναι, απόψε. Οπότε άρχισα να ρωτάω για πόσο καιρό, που θα πάμε, και μου είπε ότι ήταν έκπληξη και ότι μπορώ να πάρω ένα αντικείμενο μαζί μου και ανέβηκα στο δωμάτιό μου και πήρα μια τσάντα, και μου είπε όχι, ένα αντικείμενο, οπότε πήρα αυτό. Οπότε, η κουκλίτσα μου, επέλεξα αυτό το αντικείμενο και φύγαμε, ανεβήκαμε σε ένα βαν με λίγες τσάντες, το 1994. Μετά, για τις επόμενες δύο εβδομάδες, δεν ήταν διακοπές, αποδρούσαμε, διασχίζαμε τους βάλτους από το Ιράκ προς το Ιράν. Μετακινούμασταν τη νύχτα και κρυβόμασταν τη μέρα, επειδή υπήρχαν στρατεύματα και αν σε εντόπιζαν σε πυροβολούσαν και έτσι έπρεπε να διασχίσουμε, βασικά διασχίζαμε τα σύνορα από το Ιράκ στο Ιράν και πήρε κάποιες μέρες, και επίσης έπρεπε να κάνουμε ησυχία και η μαμά μου έπαιζε ένα παιχνίδι, να μην ξυπνήσουμε το μωρό.
Μετά καταλήξαμε στο Ιράν, σε ένα στρατόπεδο, για ένα χρόνο. Μόλις φτάσαμε στο Ιράν μας πήγαν σε ένα στρατόπεδο και στην πραγματικότητα ζούσαμε στα σύνορα, στο βάλτο, στην Ιρανική πλευρά. Οπότε ήμασταν εκεί για περίπου 6 εβδομάδες και μετά μεταφερθήκαμε στο Ιράν σε ένα κανονικό στρατόπεδο με τρεχούμενο νερό και πράγματα, οπότε ήμασταν στο στρατόπεδο για ένα χρόνο και μετά ήρθαμε στην Αγγλία, αλλά αυτό είναι το μόνο αντικείμενο που πήρα από το Ιράκ.
Το κοιτάζω και ενεργοποιεί πολλές αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία πριν από αυτό το σημείο, γιατί έχω αλλάξει πάρα πολύ από τότε κι έπειτα και νομίζω ότι έγινα κάπως θλιμμένο παιδί αφού φύγαμε, γιατί μου έλειπε το σπίτι, μου έλειπαν οι φίλοι μου.
Ήρθαμε στην Αγγλία μετά από ένα χρόνο και δεν μιλούσαμε αγγλικά, οπότε νομίζω ότι κοιτάω αυτό το αντικείμενο και αυτή την πλευρά της ζωής πριν και μετά, οπότε βρίσκω παρηγοριά στο να το κοιτάω, ξέρεις. Και μετά υποθέτω υπάρχει και λίγη θλίψη, το να μην ξέρω γιατί φεύγουμε, και είναι πολύ λυπηρό, το κουβάλησα στην ενηλικίωσή μου και νομίζω ποτέ δεν το άφησα μέχρι που δούλεψα με το Refugee Project και δούλεψα με άλλους πρόσφυγες και είδα γονείς να κάνουν τα ίδια πράγματα με τα παιδιά τους και έτσι είδα τι έπρεπε να θυσιάσουν αυτοί οι γονείς και αντίστοιχα τι έπρεπε να περάσουν οι δικοί μου γονείς.
Αλλά νομίζω εν τέλει μπορεί να σου προκαλέσει πολύ θυμό το να αφήσεις τη ζωή σου και να πρέπει να ξεκινήσεις από την αρχή χωρίς επιλογή, χωρίς να πεις αντίο στους φίλους σου, οπότε ναι θυμάμαι τη ζβή που είχα μέσα από αυτό το αντικείμενο.
Ήμουν το μικρότερο παιδί, ήμασταν τέσσερα, οπότε μια αδερφή 10 χρόνια μεγαλύτερη από μένα, ένας αδερφός που είναι 9 χρόνια μεγαλύτερος από μένα και άλλη μια αδερφή που είναι 2 χρόνια μεγαλύτερη από μένα. Μεγάλωσα στο Δυτικό Λονδίνο και μετά πήγα στο πανεπιστήμιο στο Νότιο Λονδίνο και σπούδασα βιοϊατρική επιστήμη και μετά ήθελα να ασχοληθώ με την καρδιολογία οπότε έπρεπε να πάρω ένα άλλο πτυχίο για να κάνω καρδιολογία, έπρεπε να κάνω κλινική φυσιολογία με ειδίκευση στην καρδιολογία και έπρεπε να πάμε σε κάποιο νοσοκομείο με καρδιολογικό τμήμα. Ένα από τα νοσοκομεία που έχει τέτοιο τμήμα και δέχεται φοιτητές είναι το Νοσοκομείο Conquest στο Χάστινγκς, οπότε ήθελα πολύ να το δω και ήθελα να φύγω από το Λονδίνο, οπότε μετακόμισα στο Χάστινγκς για αυτή τη δουλειά το 2008. Δεν μου αρέσει πολύ το Χάστινγκς όμως, επειδή δεν είναι πολύ πολιτισμικό, δεν συμβαίνουν πολλά, δεν υπάρχουν προσφύγισσες και πρόσφυγες, ούτε άτομα από διαφορετικές εθνικότητες.
Οπότε όταν τελείωσα, ήταν μια θέση για 3 χρόνια, οπότε όταν τελείωσα το 2011 πήγα στη Νέα Ζηλανδία για ένα χρόνο και αυτό με έκανε να εκτιμήσω το Χάστινγκς, στην πραγματικότητα, ως πολύ όμορφο, γιατί είδα πολλά πράγματα στη Νέα Ζηλανδία που με έκαναν να σκεφτώ, θεέ μου, το Χάστινγκς είναι τέλειο, οπότε κατέληξα να επιστρέφω στο Χάστινγκς, θα επέστρεφα για ένα χρόνο μόνο και μετά θα έβλεπα τι θα έκανα και κατέληξα να μένω.
Νομίζω το 2013 μετακόμισα πίσω και μου προσέφεραν μια δουλειά και έμεινα για να κάνω εξειδικευμένες εξετάσεις. Σκεφτόμουν ότι αμέσως μετά από αυτό θα πήγαινα στο Πόιντον γιατί ήξερα ότι στο Πόιντον είχε πολλή δουλειά με πρόσφυγες και προσφύγισσες και μετά γνώρισα μια οικογένεια από τη Συρία στη δουλειά οπότε μετά ξεκίνησα να δουλεύω εθελοντικά για το Refugee Buddy Project, οπότε κατέληξα να μένω στο Χάστινγκς.
Δεν πήρα την κούκλα στη Νέα Ζηλανδία, φοβάμαι πολύ μη τη χάσω, εδώ και αρκετό, νομίζω, καιρό, είναι στη σοφίτα των γονιών μου και σίγουρα την παίρνω μαζί μου σε μέρη, αλλά όταν πήγα στη Νέα Ζηλανδία την άφησα στο σπίτι των γονιών μου επειδή ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί να χάσεις τις αποσκευές σου ή κάτι τέτοιο. Μέχρι και όταν έκανα ποδήλατο, φοβόμουν μη μου πέσει!
– Ieser