skip to Main Content

Ιστορία:

Αυτή είναι λεκάνη ανοξείδωτη. Και 2 χιλιάδες, 5 χιλιάδες ευρώ να μου προσφέρεις, δεν τη δίνω. Την έκανε δώρο η θεία μου στη μαμά μου και επειδή τους έχασα όλους -δεν είναι στη ζωή- την έχω ως ανάμνηση. Ούτε που τη χρησιμοποιώ, την καθαρίζω, την πλένω, αλλά την έχω να τη βλέπω κιόλας, δεν την έχω κρυμμένη.

Η Στέλλα, 65 χρονών, μας αφηγείται ότι όταν ήταν μικρή έμενε σε ένα χωριό κοντά στις Σέρρες, στους Αμπέλους Σερρών. Η θεία της, της έλεγε ότι θα φύγει για Γερμανία και εκείνη στεναχωριόταν, αλλά της υποσχόταν ότι θα τους έστελνε χρήματα, σοκολάτες και υφάσματα για να τα κάνουν φορέματα. Και πράγματι τους έστελνε. Τη λεκάνη την έστειλε δώρο στη μαμά της, από το Τύμπινγκεν της Γερμανίας, όταν η Στέλλα ήταν 20 χρονών.

Όταν ήταν 13 χρονών, λόγω της ψυχικής υγείας της μαμάς της και του αλκοολισμού του πατέρα της, η Στέλλα, μαζί με την αδερφή της και τους γονείς της έφυγαν από το χωριό, παίρνοντας ελάχιστα πράγματα που άξιζαν. Πήγαν να ζήσουν στη Θεσσαλονίκη και εκεί συντηρούσε η ίδια την οικογένειά της, δουλεύοντας σε παμπ. Στα 25 της, έχασε τη μητέρα της, κι ύστερα τη θεία και τον πατέρα της. Αποφάσισε να επιστρέψει μαζί με τον αδερφό της στους Αμπέλους, ωστόσο δεν κατάφερε να μείνει στο σπίτι, από το οποίο την απομάκρυναν άλλοι συγγενείς.

Τώρα μένω με τον αδερφό μου, που είναι ΑμεΑ. Ακόμα και στα 60 υποφέρω, αλλά έχω κάτι από τους δικούς μου με αυτό το αντικείμενο… μόνο αυτό έχω. Το είχε φέρει η θεία μου στο σπίτι στη Θεσσαλονίκη, για να φτιάχνουμε πίτες, να ζυμώνουμε το αλεύρι, να φουσκώνει το ψωμί που κάναμε. Το έχω με λατρεία, μου θυμίζει πολλά πράγματα. Το μετακινώ, όπου πηγαίνω το παίρνω, δεν το χάνω.

Εξηγεί ότι η λεκάνη αυτή φέρει χαρούμενες αναμνήσεις, αλλά και απογοήτευση, καθώς, όπως λέει, πήρε το μάθημα στη ζωή της να μην εμπιστεύεται όσα της υπόσχονται. Συνεχίζει, λέγοντας ότι η θεία της, της υποσχόταν ότι θα της αφήσει έστω δύο δωμάτια να μένει στα γεράματά της και με αυτό το σκεπτικό η Στέλλα είχε πάντα ανοιχτή τη χούφτα της για όποιον της ζητούσε χρήματα, με αποτέλεσμα τώρα να μην έχει χρήματα στην άκρη, αλλά ούτε και σπίτι, καθώς το παλιό σπίτι όπου έμενε, στους Αμπέλους, δεν είναι πλέον ανοιχτό γι’ αυτή.

Μας μιλά για τη δουλειά της ως καθαρίστρια στο δήμου, για τις τύψεις που έχει, αλλά και για το ότι μετανιώνει που δεν κατάφερε ποτέ να πάει στο σχολείο. Αφηγείται πως όταν ήταν ακόμη μικρή, την έστειλαν σε αναμορφωτήριο, λέγοντάς της ότι είναι σχολείο.

Μου είπαν σχολείο, δεν μου είπαν φυλακή, αλλά δεν έιχα αλλού δικούς μου ανθρώπους να νοιαστούν. Μόλις με άφησαν να βγαίνω για να δουλεύω έξω, το έσκασα και πήγα στη μαμά μου […] Η ζωή μου ήταν όλο περιπέτεια, αλλά δεν άφησα τους γονείς μου, τους πήρα μαζί με το που ήρθα Θεσσαλονίκη, πήρα και τον αδερφό μου.

Εξηγεί ότι τα τελευταία χρόνια, μπορεί να έχει πολλή λύπη, ταυτόχρονα όμως αναζητά και την ομορφιά -έξω στο δρόμο, βλέποντας τα παιδάκια που γελάνε και μιλώντας με τον κόσμο που έρχεται ξανά και ξανά σε εκείνη για να πάρει περιοδικά.

Πληροφορίες:

Δημιουργός αντικειμένου:
Τόπος / Χώρα δημιουργίας:
Γερμανία
Έτος / Περίοδος δημιουργίας:
1978
Πάροχος:
Στέλλα
Τύπος / Περιγραφή αντικειμένου:
Ανοξείδωτη μεταλλική λεκάνη
Διαδρομή αντικειμένου:
Τύμπινγκεν (Γερμανία) – Άμπελοι Σερρών – Θεσσαλονίκη
Έτος / Περίοδος μετακίνησης:
1978 – present
Λόγος μετακίνησης:
Άδεια χρήσης ψηφιακής εικόνας:

Συμμετοχή στη διαδικασία

Βοηθήστε μας να βελτιώσουμε τις πληροφορίες για τα αντικείμενα της συλλογής Outcast Europe, δημιουργώντας έναν λογαριασμό, υπογραμμίζοντας σχετικά μέρη του κειμένου και σχολιάζοντας μέσω της ιστοσελίδας.
Υποστήριξη
  • Πώς μπορώ να συνεισφέρω ποιοτικό περιεχόμενο στην ιστοσελίδα Outcast Europe;
  • Πώς μπορώ να αξιοποιήσω τις λειτουργίες της ιστοσελίδας Outcast Europe;
Back To Top
Add Comment
Loading...
Cancel
Viewing Highlight
Loading...
Highlight
Close
Login

Forgot password?
New to site? Create an Account
×
Signup

Already have an account? Login
×
Forgot Password

×