Ιστορία:
Το μαντήλι αυτό είναι της γιαγιάς μου, που ήταν Ουκρανή. Εμένα μου το έδωσε η μαμά μου και το έφερα από την Ουκρανία. Είμαι από τη Μαριούπολη. Δεν ξέρω ακριβώς την ιστορία του, πότε φτιάχτηκε ή ποιανού ήταν αρχικά, γιατί η γιαγιά μου ήταν ορφανή και μεγάλωσε σε μια οικογένεια που την φιλοξενούσε, αλλά στην πραγματικότητα την είχε δούλα. Αυτό ήταν πριν την Οκτωβριανή επανάσταση.
Είναι μαντίλι της παντρειάς, δεν ξέρω γιατί παντρεύονταν με μαύρο. Πάντως, αφού παντρεύτηκε, ζούσε στη Μολδαβία, γιατί ο παππούς μου ήταν Μολδαβός. Μετά μετακόμισαν στην Ουκρανία στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η μαμά μου γεννήθηκε στη Μολδαβία, το ίδιο κι εγώ.
Το μαντήλι μου το έδωσε η μαμά μου όταν έκανα παιδιά. Όταν είχα κάποιο πρόβλημα υγείας, μικρή, η μαμά μου με τύλιγε με αυτό για να ηρεμώ, ήταν σαν να είναι διαβασμένο, σαν να σκεπάζεις με την ενέργεια της γιαγιάς για να ηρεμεί το μωρό. Και όταν γέννησα, μου το έδωσε σε περίπτωση που αρρώσταιναν, ή έκλαιγαν ή ήταν ματιασμένα που λέμε, για να βοηθάει. Δεν λέμε όχι στα φάρμακα ή κάτι τέτοιο, είναι κάτι επιπλέον. Δεν το έχω κάνει όμως, όταν αρρώσταιναν σκεφτόμουν τα φάρμακα, όχι το μαντήλι.
Η γιαγιά μου το είχε δώσει στη μαμά μου αντίστοιχα όταν είχα αρρωστήσει εγώ. Ήταν τέσσερις αδερφές και ένας αδερφός, αλλά έτυχε να αρρωστήσω εγώ και το έδωσε στη μαμά μου.
Εγώ έκανα τα παιδιά μου εδώ, έχω έρθει στην Ελλάδα από το 1995. Ήρθε για λίγο καιρό ο πατέρας μου, που είναι Έλληνας από τη Μαριούπολη και ήθελε να δει την πατρίδα των προγόνων του. Μου πρότεινε να έρθω κι εγώ με την προϋπόθεση να τελείωνα το πανεπιστήμιο και να έβρισκα δουλειά. Ήρθα χωρίς να ξέρω τη γλώσσα, γιατί δεν μεγάλωσα στο χωριό του πατέρα μου που μιλούσαν Ελληνικά. Τότε η διαδικασία για να πάρεις την ιθαγένεια ήταν πιο απλή, τώρα έχουν άλλα, εξετάσεις και τέτοια.
Όταν ήρθα, ο μπαμπάς μου δεν έκατσε για πολύ ακόμα, μόνο κάνα τετράμηνο. Δούλευε σε σούπερ μάρκετ τότε. Εγώ έπιασα δουλειά εκεί που δούλευε ο μπαμπάς μου και εκεί γνώρισα τον άντρα μου, που δούλευε κι αυτός. Είναι βορειοηπειρώτης. Δεν ξέρω αν ξέρει καν για το μαντήλι! Αλλά όταν βλέπει τέτοια πράγματα από γονείς, παππούδες, γιαγιάδες, έχει μια ευαισθησία γιατί η οικογένεια είναι πάντα το παν. Αυτό πιο πολύ για μένα έχει συναισθηματική αξία. Το κρατάω σαν το φυλαχτό μου, σαν ενθύμιο από τη γιαγιά μου.
Ο μπαμπάς μου πούλησε το σπίτι που είχαν στη Μαριούπολη και τους πήρε η αδερφή μου στο σπίτι της στη Ρωσία μετά από’ αυτά που έγιναν. Έφυγαν το 2018. Κάθε μέρα άκουγαν βομβαρδισμούς. Η αδερφή μου είναι στην Πετρούπολη τώρα. Πήγαμε τελευταία φορά το 2018, όταν πέθανε ο πατέρας μου.
Εγώ έχω δουλέψει οικιακή βοηθός, έραβα ρούχα, μετά είχα ανοίξει γραφείο που ασχολήθηκα με μεταφράσεις, αλλά μετά γέννησα τη δεύτερη κόρη μου και δεν μπορούσα να κάνω και τα δύο. Για αρκετά χρόνια δεν έχω δουλέψει. Περιστασιακά μόνο, γιατί δεν γινόταν. Ένας από τους λόγους που δούλευε πολύ ο άντρας μου. Η μεγάλη μου κόρη τώρα είναι 19, η μικρή 15 και ο μικρός 11.
– ‘Ινα