Ιστορία:
Η Άννα γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης το 1958 και έζησε με την οικογένειά της εκεί μέχρι το 1961.
Ο πατέρας μου πήρε μια μετάθεση στον Πειραιά που τότε την θεώρησε δυσμενή. Δεν ήθελε ποτέ να αφήσει την Κρήτη. Τα μαζέψαμε και ήρθαμε εδώ χωρίς να γνωρίζουμε παρά ελάχιστους ανθρώπους. Η μητέρα μου ήταν πολύ νέα τότε, κυοφορούσε τον αδερφό μου και ήταν εξαιρετικά δύσκολο για εκείνη να φύγει από το προστατευμένο και απόλυτα ασφαλές περιβάλλον της πατρίδας της για να έρθει σε έναν τόπο όπου έπρεπε να νοικιάσουν σπίτι, να αντιμετωπίσει μια άλλη κουλτούρα… Θεωρώ ότι για κάθε μετανάστη υπάρχουν αυτές οι δυσκολίες.
Εκείνη την εποχή, πολλοί στην Κρήτη πουλούσαν την περιουσία τους, έκοβαν τους δεσμούς με το νησί και τους κατοίκους και έψαχναν να βρουν καλύτερες συνθήκες ζωής σε άλλη περιοχή. Ήταν, δηλαδή, μια συνειδητή επιλογή μετανάστευσης. Η δική μου οικογένεια, όμως, κατά κάποιο τρόπο εξαναγκάστηκε να μετακινηθεί.
Η οικογένεια της Άννας, όπως μας λέει, εγκαταστάθηκε στην Καστέλλα για 3 χρόνια, έως ότου μετακόμισαν στο Μοσχάτο, όπου βρίσκονταν οι μόνοι συγγενείς που είχαν εκείνη την περίοδο στην Αθήνα.
Προσπάθησαν να δημιουργήσουν έναν υποτυπώδη κοινωνικό ιστό για να νιώσουν μεγαλύτερη οικειότητα με τη νέα τους πόλη. Πέρασαν τα χρόνια, ο πατέρας μου και η μαμά μου πάντα έλεγαν ότι θέλουν να επιστρέψουν στην Κρήτη, όπου οι συνθήκες ήταν πολύ καλύτερες απ’ ό,τι εδώ, όμως όταν διαπίστωσαν ότι εδώ η προσφερόμενη εκπαίδευση ήταν καλύτερη, παρέμειναν για εμάς, για τα παιδιά. Πήραν τη μεγάλη απόφαση να αγοράσουν σπίτι. Όταν αγοράζεις σπίτι, ριζώνεις.
Όμως, κάθε καλοκαίρι, τα παιδιά ήμασταν στην Κρήτη για 3 μήνες. Θεωρώ ότι έχω δύο πατρίδες, ποτέ δεν αποκόπηκα από τον γενέθλιο τόπο. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να συγχωνεύσεις την τρέχουσα ζωή, την καθημερινή σου ζωή, με τις μνήμες και όλα όσα γεννά η ενεργή επαφή με το παρελθόν.
Αυτό εδώ το κόσμημα είναι ένα οικογενειακό κειμήλιο που πηγαίνει από μητέρα σε κόρη. Εμένα μου το έδωσε η μητέρα μου για να μου θυμίζει τις ρίζες μου αφενός, και αφετέρου, όπως κι εκείνη το πήρε και τελικά κατάφερε να σταθεί και στον τόπο που μετακινήθηκαν. Μου είπε ότι όπου είμαι εγώ και η οικογένειά μου, εκεί είναι και οι ρίζες μου. Το κόσμημα αυτό ήταν ένα στοιχείο, ένα σημάδι, μια άγκυρα… όπου ρίχνεις την άγκυρα, εκεί κάθεσαι. Συμβολίζει αξίες που είχε η οικογένειά μου, γιατί είναι ένας σταυρός. Του λείπει η τυχερή αλυσίδα, η οποία ήταν πολύ ογκώδης και την έδινε η γιαγιά μου στα παιδιά της να παίζουν και φυσικά την έσπασαν. Και εγώ είχα την ευλογία να τη δώσω στην κόρη που έκανα. Και η κόρη μου θα τη δώσει στη δική της κόρη, γιατί είμαι και γιαγιά του κοριτσιού. Από τη μία ξέρω που θα πάει εύχομαι, από την άλλη δεν ξέρω που θα είναι αυτά τα παιδιά μεγαλώνοντας και αυτό μου δημιουργεί ένα περίεργο συναίσθημα. Αλλά τελικά, είναι αυτό που λέει η μητέρα μου. Αρκεί να είσαι κάπου με ασφάλεια και ευτυχία και όπου και να είναι αυτό υπερτερεί από την απορία που έχω για το που θα είναι οι επόμενες γενιές που θα φέρουν αυτό το κόσμημα.
Η Άννα εξηγεί ότι η γιαγιά της γεννήθηκε το 1904 και το πήρε από τη μητέρα της, οπότε υπολογίζει ότι το κόσμημα χρονολογείται στη δεκαετία του 1880.
Είναι ένας παραδοσιακός κρητικός σταυρός, δηλαδή τον έχουν πολλά σπιτικά. Πρόσφατα, στο Ένδυμα Ψυχής, μια έκθεση στο μουσείο της Ακρόπολης, που είχε φωτογραφίες με παραδοσιακές φορεσιές, το είδα να το φοράει μια κοπέλα με παραδοσιακή φορεσιά. Είχε και την αλυσίδα, που λέγεται αμπράκαμος. Φαντάζομαι πως θα διατρέχει την Κρήτη, γιατί κυκλοφορεί με διάφορα υλικά και διαφορετικά πετράδια, αλλά ο σταυρός είναι έτσι.
Χαίρομαι που μοιράζομαι την ιστορία του κοσμήματος με εσάς και με όποιον άλλο θα ήθελε να την μάθει, γιατί πιστεύω ότι τα κοσμήματα δεν είναι ένδειξη ματαιοδοξίας, αλλά, φορώντας τα, αναδεικνύεις κάτι από τον εαυτό σου.
