Ιστορία:

Μια μικρή φωτογραφία, η μοναδική που διασώθηκε από χιλιάδες φωτογραφίες.

Ο Μιχάλης είναι ερασιτέχνης φωτογράφος. Όταν έμεινε στο δρόμο -εξηγεί ότι είναι άστεγος και φιλοξενείται στον δήμο Αθηναίων- δεν μπορούσε να πάρει τις φωτογραφίες του. Τις έδωσε σε έναν φίλο του, που τις έβαλε σε κούτες και τις αποθήκευσε στο υπόγειό του, το οποίο αργότερα πλημμύρισε. Η μόνη φωτογραφία που κράτησε είναι αυτή. Μας δείχνει τη φωτογραφία και περιγράφει:

Μιχάλης και Μιχάλης. Εγώ είμαι το μωράκι που βλέπεις και εδώ ο παππούς μου που με κρατάει. Η μοναδική που κράτησα από όλες τις φωτογραφίες. Ερασιτεχνικά, έκανα πορτραίτα, έκανα τοπία, έκανα τα πάντα […] Στην Αθήνα και στις διακοπές το καλοκαίρι.

Αφηγείται πως είχε μια ΑΕ1 CANON, η οποία, όπως λέει, ήταν μια από τις καλύτερες μηχανές πριν 30 χρόνια. Είχε δώσει πολλά χρήματα για να την πάρει, αλλά η φωτογραφία του άρεσε πάρα πολύ.

Θα ήθελα να πάω [στο υπόγειο] να δω, αλλά δεν θέλω, επειδή πλημμύρισε, δυστυχώς, κι αυτός δικά του πράγματα έχασε πολλά, τώρα φοβάμαι να πάω να δω, δεν ξέρω τι θα αντικρίσω […]

Μας λέει πως η φωτογραφία τραβήχτηκε πριν από 64 χρόνια, όταν ήταν 2 χρονών και ότι πέρασε από τη μητέρα του στον ίδιο.  Πιστεύει πως είναι το γούρι του.

Την κράτησα στο πορτοφόλι μου γιατί για μένα σημαίνει πολλά […] Είναι Μιχάλης και Μιχάλης, πήρα το όνομα του παππού μου, γι’ αυτό την κράτησα περισσότερο.

Ο Μιχάλης εξηγεί ότι πλέον φωτογραφίζει με το κινητό αλλά δεν το βρίσκει ικανοποιητικό, δεν τον τραβάει, καθώς έχει άλλες προτεραιότητες και καταρχάς επιβίωσης. Ελπίζει ότι αν αργότερα πάνε όλα καλά και βρει δουλειά, θα μπορέσει να ασχοληθεί περισσότερο. Το κινητό, μας λέει, είναι καλό, βγάζει ωραίες φωτογραφίες, αλλά δεν είναι μηχανή. Συνεχίζοντας, επισημαίνει ότι η αίσθηση δεν είναι οι φωτογραφίες, είναι η μηχανή για να βγάλεις τις φωτογραφίες -το αντικείμενο και η μηχανή. Δεν θεωρεί ότι το τηλέφωνο είναι φωτογραφική μηχανή. 

Αυτό είναι το θέμα, αυτό είναι η φωτογραφία, να αποτυπώσεις κάτι που εσύ είδες και να θες να το δείξεις και στους άλλους.