Ιστορία:

Την Παναγία την έχω κάνει εγώ με μια τεχνική που είναι ξύλο, γάζα, γύψος, και μετά από πάνω ζωγραφίζεις τα υπόλοιπα.

Εξηγεί ότι η εικόνα δείχνει την Παναγία και τον Χριστό, αλλά συμβολίζει το δέσιμό της με το παιδί της, που, όπως λέει, μεγάλωσαν μαζί. Είναι η αγάπη που του έχει, το γεγονός ότι θα τον προστατεύει πάντα. Παρ’ όλα αυτά, εξηγεί ότι όταν το έφτιαξε δεν είχε αυτό στο μυαλό της. Μάθαινε μια τεχνική, σαν αγιογραφία. Το ολοκλήρωσε 15 Φεβρουαρίου 2003, όπως αναγράφει.

Έχω κάνει κι άλλα, με άλλες τεχνοτροπίες, αλλά αυτό το αντικείμενο είναι το αγαπημένο μου, είναι στα εικονίσματά μου.

Αφηγείται ότι μεγάλωνε τον γιο της σε φυλακή στον Πειραιά, όπου ήταν κρατούμενη, έως ότου εκείνος έγινε 3 χρονών. Προκειμένου να μην τον μεταφέρουν σε ίδρυμα και λόγω του ότι δεν υπήρχε άλλη οικογένεια έξω από τη φυλακή που θα μπορούσε να τον μεγαλώσει, η Στέλλα, μια συγκρατούμενη της Ελένης, προθυμοποιήθηκε να πάρει τον γιο της Ελένης και να τον μεγαλώσει στη Θεσσαλονίκη, με την οικογένειά της, όπως και έγινε. Όταν η Ελένη αποφυλακίστηκε, πήγε στη Θεσσαλονίκη για να μείνει μαζί τους. Η ίδια δούλευε τα βράδια σε μαγαζιά, πουλώντας λουλούδια, ενώ η Στέλλα μεγάλωνε το παιδί στο σπίτι. Εκεί ήταν το σημείο αναφοράς.

Ο γιος μου τώρα είναι 34 χρονών και η σχέση μας είναι… «οιδιπόδεια». Μεγαλώσαμε μαζί, ο γιος μου μπορεί να με παίρνει και 10 φορές τη μέρα τηλέφωνο, να με ρωτήσει τι κάνω και που είμαι. Και αυτός νιώθει όπως εγώ.

Αναφορικά με την θρησκεία, η Ελένη λέει ότι πιστεύει πάρα πολύ. Εξηγεί ότι μόνο από αυτό έχει κρατηθεί, καθώς μεγάλωσε μόνη της και δεν έχει κάτι άλλο να πιστέψει -πιστεύει κάτι που την κρατάει, μια δύναμη.

Θεός, πες το όπως θες, δύναμη πάντως, που μου δίνει μέσα μου η πίστη.