Επέλεξα το κομμάτι Joromi, του Sir Victor Uwaifo. Είναι ένας Νιγηριανός μουσικός και άκουγα το κομμάτι του τη δεκαετία του 1960 στο Λονδίνο, στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου γεννήθηκα. Γεννήθηκα από γονείς από τη Νιγηρία, μια χώρα της Δυτικής Αφρικής. Έρχονται από αυτό που σήμερα ονομάζεται Πολιτεία Έντο που, παλιότερα, αποτελούσε το μεσοδυτικό τμήμα της χώρας.

Η οικογένειά μου είναι από τη φυλή Εσάν και αυτή η μουσική έπαιζε τις Κυριακές, όταν είχαμε πολλούς επισκέπτες. Η μαμά μου μαγείρευε φαγητό από τη Νιγηρία και είχαμε πολλή μουσική και χορό. Η οικογένεια διασκέδαζε και ήταν χαρούμενη. Οπότε, το αντικείμενο αυτό με πάει πίσω στην παιδική μου ηλικία, ιδιαίτερα τα καλοκαίρια, σε αναμνήσεις με τον πατέρα μου να χορεύει μαζί μας και με εμάς να διασκεδάζουμε και με τη μαμά μου να μαγειρεύει πεντανόστιμο σπιτικό φαγητό.

Το τραγούδι είναι στη γλώσσα Μπίνι, που ομιλείται από τους κατοίκους στην Πολιτεία Έντο, στη Νιγηρία, και μου θυμίζει την πρώτη φορά που πήγα στο χωριό του μπαμπά μου. Η πρώτη φορά που πήγα στη Νιγηρία ήταν το Δεκέμβριο του 1970, μετά τον Νιγηριανό Εμφύλιο Πόλεμο, οπότε και επιστρέψαμε πίσω στη Νιγηρία, αφότου οι γονείς μου είχαν περάσει 14 χρόνια στο Ηνωμένο Βασίλειο. Είχαν έρθει για σπουδές κατά τη διάρκεια της αποικιοκρατικής περιόδου, όταν η Νιγηρία ήταν αποικία της Βρετανίας. Και η επιστροφή στο σπίτι σήμαινε ότι θα μπορούσα να δω τη γιαγιά και τον παππού μου και να συναντήσω τα Νιγηριανά ξαδέρφια μου και σηματοδότησε τη μετάβαση του να φύγω από το Ηνωμένο Βασίλειο, όπου γεννήθηκα, για να πάω στη Δυτική Αφρική για πρώτη φορά και να ζήσω σε μια χώρα με μαύρη ηγεσία, το οποίο ήταν απίστευτο, να πάω σχολείο κάπου όπου δεν αποτελούσα μειονότητα, όπου βρισκόμουν ανάμεσα σε ανθρώπους της ίδιας εθνικότητας και του ίδιου χρώματος με εμένα.

Όταν πήγα γυμνάσιο στη Νιγηρία, μου είπαν ότι ήμουν ξένη, επειδή είχα αγγλική προφορά. Δεν με καταλάβαιναν όταν μιλούσα, αρχικά, οπότε αυτό ήταν πολύ περίεργο… χρειάστηκε να προσαρμοστώ στο να ζω στη Νιγηρία και στο να πηγαίνω σε ένα σχολείο με διαφορετικό σύστημα, και αυτό ήταν μια περιπέτεια, και νομίζω ότι για μένα ήταν μια τεράστια πηγή υπερηφάνειας, το να ζω σε μια χώρα όπου, τις περισσότερες φορές, γινόμουν αποδεκτή ως μια από αυτούς. Στη δεκαετία του 1960 ήμουν ένα από τα λίγα μαύρα παιδιά στο σχολείο μου στο Ηνωμένο Βασίλειο. Αντίθετα, στη Νιγηρία βρισκόμουν ανάμεσα σε παιδιά από το ίδιο υπόβαθρο και με την ίδια εθνικότητα με εμένα και επίσης νομίζω ότι  αυτό που με ξεχώριζε ήταν η αγγλική προφορά μου και ήξεραν ότι είχα έρθει από την άλλη πλευρά του ωκεανού, και τα άτομα που έρχονταν από το εξωτερικό αποκαλούνταν ονόματα όπως “τρως βούτυρο” ή τους λέγαμε “J. J. C.”, που σήμαινε, αν ήσουν κορίτσι, “Julie Just Come” (“η Τζούλι μόλις ήρθε”), ή “Johnny Just Come” (“o Τζόνυ μόλις ήρθε”) αν ήσουν αγόρι. Ήταν ένας όρος που χρησιμοποιούσαν αν είχες έρθει από το εξωτερικό.

Οπότε νομίζω ότι το τραγούδι μου, το Joromi, φέρει πολλές αναμνήσεις και μάλιστα εν τέλει γνώρισα τον μουσικό, τον  Sir Victor Uwaifo, αργότερα όταν ήμουν στη Νιγηρία στα μέσα της δεκαετίας του 2000 και ήμουν στην πόλη Μπένιν, που ήταν πρωτεύουσα της Πολιτείας Έντο. Ήταν μεγάλη τιμή και ήταν ηλικειωμένος τότε. Οπότε ναι, αυτό είναι το Joromi. Και όταν ακούω τη μουσική θέλω να σηκωθώ και να χορέψω, αυτού του είδους τη μαγεία αντανακλά, γιατί κουβαλά τόσες πολλές αναμνήσεις.

Emua Ali