Ιστορία:

Σύμφωνα με τον κύριο Κυριάκο Μπατσάρα, πρόεδρο της Ελληνικής κοινότητας των Ασσυρίων, η πορεία της κασέλας και του χαλιού ξεκινάει από το χωριό Ταλ της Μοσούλης, στο σημερινό Ιράκ στις αρχές της δεκαετίας του 1910 όταν ξεκίνησαν διωγμοί από το στρατό των Νεότουρκων. Ο Ασσυριακός πληθυσμός κινήθηκε οδικώς προς τη Ρωσία μέσω του Ιράν. Η τσαρική Ρωσία έδωσε άσυλο στους Ασσυριακούς πληθυσμούς κυρίως λόγω του κοινού θρησκεύματος. Μετά την εκδήλωση της Οκτωβριανής Επανάστασης, ο Ασσυριακός πληθυσμός αποφασίζει να αποχωρήσει φοβούμενος τον αντίκτυπο της επανάστασης και πιθανές διώξεις Χριστιανών. Το 1922, ξεκινούν με το καράβι από το Νοβοροσίνσκι της Βόρειας Ρωσίας και κατεβαίνουν το Βόσπορο σε αναζήτηση ασύλου. Στα στενά των Δαρδανελίων, ζητούν άσυλο και από την Τουρκία, η οποία αρνείται. Καταλήγουν στο λιμοκαθαρτήριο της Μακρονήσου, λίγους μήνες πριν τη Μικρασιατική Καταστροφή. Από εκεί, αφού περνούν ιατρικές εξετάσεις, τους μεταφέρουν στον Άγιο Γεώργιο – ένα νησάκι μεταξύ Περάματος και Σαλαμίνας. Από κει στην Αίγινα, στον Πόρο, στον Πειραιά και στην Καλαμάτα κι από κει στο σταθμό Λαρίσσης, μετά στο Μοσχάτο και τελικά στο Αιγάλεω όπου ζει σήμερα το μεγαλύτερο μέρος του Ασσυριακού πληθυσμού. Ο κύριος Μπατσάρας αναφέρει:

Συγκριτικά με τους Έλληνες πρόσφυγες, οι δυσκολίες οι δικές μας ήταν τεράστιες, διπλάσιες από των άλλων προσφύγων. Γιατί δεν μπορούσες να μιλήσεις, δεν είχες ένα σημείο αναφοράς…