Ιστορία:
Έζησα για 8 χρόνια στο Κίεβο αλλά κατάγομαι από την Κριμαία. Διέσχισα τα σύνορα με την Πολωνία μόνο με το σακίδιό μου και μετά έμεινα και πήρα την βίζα. Συνειδητοποίησα ότι χρειαζόμουν μερικά ακόμη πράγματα. Οπότε, αποφάσισα να γυρίσω στην Ουκρανία για να πάρω μερικά ζεστά ρούχα και, τελικά, αυτό το μικρό φυλακτό, το σπιτάκι μου. Αγαπούσα το διαμέρισμά μου και πάντα είχα μικρά διακοσμητικά που ομόρφαιναν το χώρο. Τα είχα σε ένα τραπεζάκι και αυτό το σπιτάκι ήταν ένα απ’ αυτά, ξέρεις, ένα μικρό σπίτι, χειροποίητο, από Ουκρανικό ξύλο, δεν έπιανε πολύ χώρο, οπότε το πήρα μαζί μου. Όταν γύρισα πίσω στην πόλη που μεγάλωσα, δεν έμεινα στο διαμέρισμά μου γιατί με είχαν προσκαλέσει κάτι φίλοι από το Κίεβο να πάω να μείνω μαζί τους και να είμαι λίγο πιο μακριά από την εμπόλεμη ζώνη. Οπότε, έμεινα στο σπίτι ενός άλλου φίλου και απλά πήγα να πάρω τα πράγματά μου. Ήταν πολύ συναισθηματικά φορτισμένα στο σπίτι. Επειδή δεν ήθελα να φύγω, ίσως θα ήταν καλύτερα να έμενα και να περίμενα. Ίσως κάποια άτομα να είναι πιο γεννέα από μένα και θα ήταν πρόθυμα να το κάνουν αλλά όχι εγώ. Δεν μπορούσα να ζήσω με αυτό το φόβο και το άγχος. Τη νύχτα δεν μπορούσες να κοιμηθείς από τις σειρήνες. Βασίκα, δεν μπορούσα να κοιμηθώ και καθόμουν όλο το βράδυ στο μπάνιο με το διαβατήριο και τα έγγραφά μου, γιατί υποτίθεται ότι είναι πιο απομονωμένο και ασφαλές. Ο φίλος μου που με φιλοξένησε είχε συνηθίσει τις σειρήνες και κοιμόταν τη νύχτα. Αυτό που θυμάμαι είναι οι ταινίες στα παράθυρα του σπιτιού του. Αν βάλεις ταινία θα εμποδίσει το γυαλί από το να μπει μες στο σπίτι και να τραυματιστείς, σε περίπτωση που γίνει έκρηξη κοντά. Θυμάμαι τα διάφορα σχήματα, τα Χ και τα αστέρια.
Τώρα, είμαι εδώ και προσπαθώ να καταλάβω ποια είμαι και τι θέλω να κάνω στη ζωή. Επειδή κάποια άτομα επιστρέφουν πίσω, επειδή τους λείπει η Ουκρανία. Αποδέχονται τον κίνδυνο και επιστρέφουν. Βρίσκω τον εαυτό μου σε μια φάση που δεν ξέρω αν θέλω να επιστρέψω. Μου λείπει η χώρα μου, τα άτομά μου, η μαμά μου είναι ακόμα στην Κριμαία. Η τελευταία φορά που την είδα ήταν το 2018. Ήρθα στο Χάστινγκς τυχαία. Επειδή μπαίναμε σε μια ομάδα στο Facebook με καταλύματα για άτομα από την Ουκρανία και μπήκαμε εκεί και βάλαμε ένα κειμενάκι με τα ονόματά μας, την ηλικία μας, τα ενδιαφέροντά μας και μετά η κυρία που απάντησε ήταν στο Χάστινγκς. Έγραψε ότι «διαβάζοντας τις πληροφορίες νιώθω ότι σας ξέρω ήδη, είστε οι άνθρωποί μου – βίγκαν, φιλόζωοι» και ταιριάξαμε. Αρχίσαμε να ανταλλάσσουμε email και κάπως έτσι έγινε. Δεν είχα ξανακούσει το Χάστινγκς ποτέ στη ζωή μου. Ήταν ένα χαρούμενο ατύχημα.
Ακόμα αγωνίζομαι να βρω τον εαυτό μου εδώ. Δεν είναι εύκολο να ταιριάξεις σε μια νέα κοινότητα. Έχω την υποστήριξη των ατόμων που μας φιλοξενούν, που είναι στην ηλικία των γονιών μου. Έχουν το πνεύμα ενός γονέα και έχουν αυτή την ενέργεια. Είναι σημαντικό να έχεις αυτή τη γονεϊκή υποστήριξη, συναισθηματικά. Υπάρχει πάρα πολλή δουλειά που πρέπει να κάνεις. Πάω σε μαθήματα καλλιτεχνικών για να γνωρίσω περισσότερο κόσμο. Είναι μια μακρά διαδικασία. Δεν μπορείς να κάνεις φίλους μέσα σ’ έναν χρόνο μόνο. Ξαφνικά, βρίσκεις τον εαυτό σου μόνο, σε ένα νέο μέρος και βλέπεις τριγύρω ενδιαφέροντες και χαρούμενους ανθρώπους αλλά το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κάθεσαι και να τους κοιτάς να ζουν τη ζωή τους χωρίς να είσαι κομμάτι της. Σαν να μη φτάνουν όλα τα υπόλοιπα, το να αφήνεις τη χώρα σου, το σπίτι σου, και τα λοιπά. Μερικές φορές είναι απογοητευτικό και κουραστικό. Παίρνει πάρα πολλή ενέργεια και πόρους και προσπάθειες να κάνεις τους ανθρώπους να σε συμπαθήσουν, να είναι φίλοι σου, και μερικές φορές δεν έχεις αυτή την ενέργεια.
– Nastia Sleeptsova
