Ιστορία:
Όταν ήμουν περίπου 15 χρονών δούλευα σε ένα φαρμακείο, είχα ένα μισθό και ήθελα να γίνω φαρμακοποιός, οπότε μάζευα λεφτά στην άκρη και η οικογένειά μου, είναι σε μια καλή, όχι τέλεια, αλλά είναι σε μια καλή οικονομική κατάσταση και είπα στη μαμά μου έχω λεφτά, και μου είπε ωραία τι θες να κάνεις, και της είπα, κυριολεκτικά της είπα, δεν θέλω τίποτα, και μου είπε πάμε για ψώνια. Ήταν το πρώτο πράγμα που αγόρασα με τα λεφτά μου, τα δικά μου λεφτά και η μαμά μου μού είπε απόλαυσέ το και έχει ακόμα ένα ιδιαίτερο μέρος στην καρδιά μου και είναι το πρώτο πράγμα που έκανα για τον εαυτό μου με τα δικά μου λεφτά.
Είμαι από τη Συρία. Ζω εδώ στο Χάστινγκς από τον Οκτώβριο του 2019, οπότε έχουν περάσει τριάμισι χρόνια. Ήταν τρία υπέροχα χρόνια γιατί έφτασα αμέσως πριν την πανδημία και μετά από πέντε μήνες, ξεκίνησε η καραντίνα και η ζωή άλλαξε. Ήμουν στην πραγματικότητα τυχερός γιατί ήταν μια περίοδος που μπορούσα να αφοσιωθώ στο να βελτιώσω τα αγγλικά μου, να βελτιώσω τη ζωή μου και δεν ήταν τόσο άσχημα για μένα. Μένω στο ίδιο διαμέρισμα από όταν ήρθα, δεν άλλαξα, δεν μετακόμισα, έμεινα εκεί που είμαι οπότε από την αρχή ήρθα σε αυτό το διαμέρισμα και μένω εκεί τώρα.
Έπρεπε να φύγω από τη Συρία λόγω του πολέμου, ήταν αδύνατο να μείνω εκεί, οπότε αποφάσισα να πάω στην Τουρκία. Έμεινα εκεί για τρια χρόνια και έμενα στην Κωνσταντινούπολη. Έκανα αίτηση για επανεγκατάσταση εδώ και ήρθα μέσω των Ηνωμένων Εθνών. Όλα προχωρούσαν πολύ γρήγορα στην αρχή αλλά μετά περίμενα περίπου δύο χρόνια να πάρω τη βίζα μου. Δεν μπορείς να επιλέξεις, γιατί τους δίνεις τα στοιχεία σου, λένε εντάξει, σε δέχτηκε το Ηνωμένο Βασίλειο. Αλλά αφού σε δεχτεί το Ηνωμένο Βασίλειο, τα στοιχεία σου κυκλοφορούν εντός της χώρας, οπότε οι τοπικές αρχές βλέπουν το αρχείο σου και λένε εντάξει, χρειαζόμαστε αυτό το άτομο να βρίσκεται εδώ, αυτό το άτομο να είναι εκεί, και εγώ έγινα δεκτός από το δημοτικό συμβούλιο του Χάστινγκς και, όταν με κάλεσαν, μου είπαν ότι έγινα δεκτός από το δημοτικό συμβούλιο του Χάστινγκς, και με ρώτησαν αν συμφωνώ να πάω εκεί, είπα ναι, γιατί όχι, τουλάχιστον θα μπορώ να μείνω σε ένα μέρος.
Στην Τουρκία ήταν λίγο δύσκολα για μένα, γιατί υπάρχει ρατσισμός και δεν υπάρχει ζωή για εμάς, άτομα στη δική μου θέση, εννοώ τη σεξουαλικότητά μου, γιατί είμαι ομοφυλόφιλος. Ήταν ένας από τους λόγους που έφυγα από τη Συρία, ένας από τους λόγους εκτός από τον πόλεμο και γι’ αυτό δεν μπορούσα να συνεχίσω να ζω στην Τουρκία, επειδή ήταν πολύ δύσκολο για εμάς να μένουμε εκεί, ήταν επικίνδυνο. Αν συγκρίνουμε τη Συρία με την Κωνσταντινούπολη, σίγουρα η Κωνσταντινούπολη είναι πιο προοδευτική. Αλλά και πάλι, είναι πολύ συντηρητική, αν φοράς σορτς θα έρθουν και θα σου πουν αυτό είναι χαράμ, απαράδεκτο. Για παράδειγμα ταξίδευα, αρχικά, επειδή δεν ήθελα να αφήσω τα μούσια μου, έρχονταν και μου έλεγαν πρέπει να αφήσεις μούσια, είσαι άντρας. Εντάξει, αυτή είναι δική μου επιλογή, δεν είναι κανενός άλλου επιλογή. Δεν υπάρχει ελευθερία, είναι πολύ συντηρητικοί και είναι και πολύ στενόμυαλοι. Αν συγκρίνουμε, η Τουρκία είναι φοβερή, αγαπάω τη χώρα, η χώρα είναι πανέμορφη και τόσο όμορφη ατμόσφαιρα, υπέροχα τοπία, ιστορικά μέρη παντού, αλλά οι άνθρωποι είναι άλλο.
– Basil
