Ιστορία:

Ο Φώτης αφηγείται πως το ασημικό αυτό, με το όνομα «Αναστασία», ήταν δώρο από τη μητέρα του προς την κόρη του, την Αναστασία. Στις 22 Αυγούστου του 1995 έχασε την κόρη του και το ασημικό κράτησε η μητέρα του, η οποία έφυγε τον Αύγουστο του 2016. Τότε έφτασε στον ίδιο.

Το έχω εγώ τώρα και αντιπροσωπεύει την κόρη μου, την Αναστασία και τη μάνα μου -έχουν το ίδιο όνομα […] Το έχω, όπως λέμε, φυλακτό.

Εξηγεί ότι μετά τον χαμό της κόρης του αντιμετώπισε ψυχολογικά προβλήματα και εκφράζει ευγνωμοσύνη για τους φίλους του που του συμπαραστάθηκαν. Προσθέτει ότι έκανε και μια δεύτερη κόρη, κι έτσι μπόρεσε να κρατηθεί όρθιος με το κίνητρο ότι υπάρχει άλλο ένα παιδί.

Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν βρέθηκα άστεγος, 3 μήνες στα παγκάκια και 2μιση χρόνια σε ένα εργοστάσιο με συνθήκες ακατάλληλες για διαβίωση -αλλά από το να ήμουν έξω στο δρόμο ήταν πολύ καλύτερα και αν δεν είχα τον φίλο μου να με μαζέψει από τα παγκάκια, δεν ξέρω τι κατάληξη θα είχα.

Ο Φώτης μας λέει ότι χρωστάει πάρα πολλά στη Σχεδία, η οποία τον έχει αγκαλιάσει πάρα πολύ. Προσθέτει ότι στην Σχεδία είναι όλοι μια οικογένεια και ότι είναι ευγνώμων απέναντι σε όλα τα άτομα εκεί αλλά απέναντι στους αναγνώστες που τους στηρίζουν με την αγορά του περιοδικού. Εύχεται κάποια στιγμή να μην υπάρχουν άστεγοι.

Έβλεπα άστεγους στο δρόμο και αναρωτιόμουν πώς ένας άνθρωπος μπορεί να βρεθεί έτσι στο δρόμο και να που το βίωσα κι εγώ.