Ιστορία:

Όταν έφυγα από το σπίτι, το έκανα χωρίς συγκεκριμένο τελικό προορισμό. Είπα κάποια στιγμή στη μητέρα μου: «Αν δεν αλλάξει κάτι, θα φτιάξω μια βαλίτσα και θα φύγω». «Για πού;», «Για οπουδήποτε». Έφυγα για το Βελιγράδι, μετά έφυγα για την Αθήνα, μετά για τη Βαρκελώνη. Αυτές τις μέρες επιστρέφω στο Βελιγράδι. Συχνά ένιωθα άστεγη, κάτι που είναι φυσιολογικό αν ζεις με μια βαλίτσα στο χέρι και οπουδήποτε πας είναι προσωρινό. Προκειμένου να ξεπεράσω τον πανικό της αβεβαιότητας και της αστεγίας, το αγόρι μου μου έδωσε ένα μικρό σπίτι. Μου είπε: «Αυτό είναι το σπίτι σου. Τώρα το έχεις και είσαι ελεύθερη». Έτσι το σπίτι μου είναι πακεταρισμένο σε μια μικρή τσέπη του σακιδίου μου. Κάποιες φορές, το βάζω πάνω στο τραπέζι, μαγειρεύοντας γεύματα ανά την Ευρώπη για γνωστούς και αγνώστους, και μαθαίνοντας σε ένα Νορβηγό να τραγουδάει το «Κορίτσι από τη Μακεδονία».

Zlata