Ιστορία:
Έχω πάρει καινούρια, αλλά ακόμα τα προσέχω αυτά. Τα χρησιμοποιώ ακόμα. Δεν ξέρω γιατί αλλά όταν χρησιμοποιώ καινούρια τα πράγματα δεν βγαίνουν όπως τα θέλω, ίσως λόγω της ενέργειάς μου. Το χρησιμοποιείς για να διακοσμίσεις παραδοσιακά Μαροκινά ζυμαρικά, οπότε κόβεις τις άκρες με αυτό και διακοσμείς και γλυκά επίσης. Αυτός ο εξοπλισμός μου θυμίζει το πώς καθόμασταν όλα μαζί, εγώ και τα ξαδέρφια μου, και μιλούσαμε και συζητούσαμε και τις γιορτές που κάναμε, τα χρησιμοποιούσαμε παντού, ακόμα κι η μαμά μου, τα είχε ήδη χρόνια όταν παντρεύτηκε. Και αυτά είναι πάρα πολύ παλιά. Έφυγα με αυτά. Υπήρχε ένα βιβλίο, ακόμα το έχω, με συνταγές, φαγητό που φτιάχνουμε, γιατί οι γυναίκες πρέπει να μαγειρεύουν, πρέπει να ετοιμάζουν πράγματα, οπότε υπήρχαν αυτά, υπήρχε ένα βιβλίο όπου υπήρχαν όλες οι συνταγές που έφτιαχνε η μαμά μου και τα έχω ακόμα.
Ήρθα στο Ηνωμένο Βασίλειο το 2001. Ήμουν 17 χρονών τότε. Ο σύζυγός μου ήταν εδώ, οπότε αρραβωνιαστήκαμε και μετά μετακόμισα. Επισκέπτομαι το Μαρόκο. Τελευταία και μετά τον κορονοϊό, βέβαια, νιώθω ότι θέλω να πηγαίνω όλο και πιο συχνά. Την τελευταία φορά έμεινα για επτά μήνες, από τον Αύγουστο, και επέστρεψα τον Φεβρουάριο, ήμουν πολύ, ήταν ένα πολύ καλό βήμα στη ζωή μου να επανασυνδεθώ με την οικογένειά μου γιατί έφυγα όταν ήμουν νέα. Συνήθως πάω κάθε χρόνο για ένα μήνα, δεν τους βλέπουμε πολύ, οπότε δεν μπορούν να δουν ποια έχεις γίνει, σε βλέπουν μόνο για αυτούς τους μήνες, και μου ραγίζει την καρδιά. Είναι ωραίο να είμαι εκεί, έχει φασαρία και εντάσεις αλλά μπορούμε να γνωριζόμαστε και καλύτερα.
Δεν ήταν καθόλου εύκολο να έρθω εδώ σε νεαρή ηλικία, σε μια πολύ πολύ αργή και ήσυχη πόλη. Δεν ήμουν προσφύγισσα, αλλά μπορώ να ταυτιστώ πολύ με αυτό, με το συναίσθημα. Θέλω να πω, είναι διαφορετική ιστορία για κάθε άτομο όταν έρχεται, αλλά το συναίσθημα πρέπει να είναι πολύ παρόμοιο. Ήταν πολύ δύσκολο την πρώτη φορά που έφτασα στο Μπρίξτον. Επειδή δεν ζούσα στο Χάστινγκς τότε, ζούσα στο Μπρίξτον. Δέκα λεπτά με το αυτοκίνητο, αλλά ήταν νέκρα για μένα, σαν νεκροταφείο. Κανείς δεν ήταν εκεί, όλοι ήταν στη δουλειά τους, οι άνθρωποι δούλευαν, δεν υπήρχε οικογένεια -υπάρχει οικογένεια αλλά δεν υπάρχει οικογένεια γιατί δεν είναι εκεί, ο καθένας είναι απασχολημένος με τη δική του ζωή. Ο σύζυγός μου δούλευε τότε βραδινή βάρδια. Σκεφτόμουν ότι έπρεπε να πάω να σπουδάσω, ήθελα να γίνω κάποια. Αν ήταν να είναι έτσι η ζωή μου, δεν την ήθελα, οπότε δεν ήταν εύκολο. Μετακόμισα στο Χάστινγκς πριν περίπου 12 χρόνια. Είναι πολύ διαφορετικά, γιατί, όπως είπα, το Μπρίξτον είναι πάρα πολύ ήσυχο, πάρα πολύ… είναι ένα ήρεμο μέρος για κάποια άτομα, έτσι το περιγράφουν. Το Χάστινγκς ήταν πιο δραστήριο τότε. Βοηθούσαν ανθρώπους. Έμπαινα σε ό,τι μάθημα έβρισκα. Δεν ξέρω γιατί, απλά ήθελα να είμαι με ανθρώπους, ήταν κάτι μαθήματα, διαχείριση αλλαγών, δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το μάθημα, διαχείριση αλλαγών, με βοήθησε πολύ τότε, τα αγγλικά μου ήταν ανύπαρκτα, μιλούσα μόνο Γαλλικά και Ισπανικά, οπότε πήγαινα εκεί και προσπαθούσα να καταλάβω τι έλεγαν. Απλά πήγαινα στο μάθημα, ήταν καλύτερο από το να είμαι σπίτι, απλά για να είμαι απασχολημένη, και μετά άρχισα να σκέφτομαι να μετακομίσω στο Χάστινγκς.
– Fatima
