Ιστορία:
Η φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε το 2003 σε έναν γάμο μιας φιλικής οικογένειας, κάπου έξω από τη Θεσσαλονίκη και είναι μάλλον η μοναδική φωτογραφία που είμαστε μαζί [με τον γιο μου].
Η Μαρία αφηγείται ότι γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βουλγαρία, κοντά στη Φιλιππούπολη. Ήρθε στην Ελλάδα όταν παντρεύτηκε και έκανε επιδιορθώσεις ρούχων. Αργότερα χώρισε και, όταν ήρθε η κρίση, πτώχευσε. Δεν είχε χρόνο να πάει στο σχολείο, καθώς έπρεπε να μεγαλώσει το παιδί της και μόλις της δόθηκε η ευκαιρία να κάνει μαθήματα ελληνικών, χρειάστηκε να επιστρέψει στη Βουλγαρία. Διάβαζε βιβλία στα ελληνικά, κι ας μην καταλάβαινε όλες τις λέξεις. Ο γιος της συνέχισε εκεί το σχολείο και, όταν τελείωσε, η ίδια αποφάσισε να επιστρέψει στην Ελλάδα.
Όταν επέστρεψα ήμουν άστεγη […] Ο γιος μου είχε μεγαλώσει πλέον, πήρε τη ζωή στα χέρια και άρχισε να δουλεύει κανονικά και τον άφησα να είναι ελεύθερος. Όταν ήρθα εδώ τον έγραψα σε ένα σχολείο δεύτερης ευκαιρίας και πήγαινα να κάνω μαθήματα, σχεδόν ιδιαίτερα. Έδωσα εξετάσεις δύο χρόνια στο ΑΠΘ και πήρα πιστοποιητικό ελληνομάθειας. Μετά ήθελα πολύ να ασχοληθώ με μεταφράσεις, μου άρεσε πολύ η ελληνική γλώσσα. Άνοιξα μεταφραστικό γραφείο, το οποίο το ανοίγω, το δουλεύω και προσπαθώ.
Η Μαρία εξηγεί ότι ο γιος της έμεινε στη Βουλγαρία, ήρθε στη Θεσσαλονίκη για κάποιο διάστημα, μετά πήγε στην Κύπρο, ύστερα στη Γερμανία και τώρα βρίσκεται πάλι στη Βουλγαρία. Μένει στη Φιλιππούπολη.
Η Μαρία μοιράζεται μαζί μας ένα κείμενο που έγραψε με αφορμή τη συνάντησή μας, για τον γιο της. Ακολουθεί παρακάτω:
Αυτό το παιδί είναι το επίκεντρο του δικού μου κόσμου, είναι η οικογένειά μου και το σημαντικότερο πλάσμα που έχω στη ζωή. Η εμφάνισή του μου έμαθε τι σημαίνει άνευ όρων αγάπη – απόλυτη και ανιδιοτελής.
Είναι η αιτία για τις χαρές και τις λύπες μου, είναι ένα μέρος των φοβιών και των ταραχών μου. Είναι η βασική μου μέριμνα. Όταν αυτός είναι καλά κι εγώ είμαι καλά, όταν υποφέρει – στενοχωριέμαι κι εγώ.
Ο γιος μου είναι η κύρια αιτία που σήμερα είμαι ζωντανή – έπρεπε να τον μεγαλώσω και να τον αναθρέψω. Όσες δυσκολίες και αν πέρασα, δεν είχα τον χρόνο και την πολυτέλεια να πέφτω σε λήθη και σε κατάθλιψη. Έπρεπε να βρω το κουράγιο να συνεχίσω τη ζωή για να τον φροντίσω.
Όταν το 2013 έφτασα στο σημείο να χάσω τα πάντα, κινδυνεύοντας να μείνουμε στο δρόμο, ο γιος μου ήταν η αφορμή να πάρω την δύσκολη απόφαση να γυρίσουμε στο πατρικό μας και να κάνουμε μια νέα αρχή. Ήταν τόσο συνετός και δυνατός, ώστε να πιάσει δουλειά και βγάζοντας ένα χαρτζιλίκι, να μπορέσει να πηγαίνει στο Σχολείο και να ολοκληρώσει την εκπαίδευσή του. Ζούσαμε κάτω από τα όρια της φτώχειας αρκετά χρόνια.
Τώρα μεγάλωσε, είναι ανεξάρτητος και είναι ελεύθερος. Πάνω απ’ όλα είναι ο εαυτός του. Κάνει τα λάθη του και μαθαίνει απ’ αυτά. Έχει πάρει τη ζωή στα χέρια του και την κατευθύνει στο δρόμο που αυτός κρίνει για σωστό. Κι εγώ είμαι δίπλα του να τον στηρίζω.
Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα το 2017 μαζί με τα πιο απαραίτητα πράγματα που πήρα μαζί μου ήταν και αυτή η φωτογραφία, σαν ένα κομμάτι από την αχώριστη ζωή μας, που θα με στήριζε στις δύσκολες στιγμές, όταν ένιωθα την απουσία του.
Αυτό το παιδί είναι το καμάρι και η ελπίδα μου, είναι η συνέχεια της ζωής μου, το σκοτεινό παρελθόν, το λαμπερό μέλλον και η παρούσα ζωή. Είναι το σημείο αναφοράς μου – που βρίσκομαι – και πολλές φορές παίζει τον ρόλο του δασκάλου μου.
5/4/2023
Μαρία Δράγκου
