Ιστορία:

Στην Ουκρανία, το χειμώνα του 2022, ακούγαμε σε όλα τα μέσα, στο ραδιόφωνο, στα κοινωνικά δίκτυα, να ετοιμάσουμε τα “anxiety bags” μας. Οι άνθρωποι κυριολεκτικά ετοίμαζαν την τσάντα τους με σημαντικά πράγματα και τσέκαραν τη λίστα τους. Βέβαια, το πιο σημαντικό πράγμα ήταν το διαβατήριό σου, τα έγγραφά σου, κάποια χρήματα αν είχες, οι τραπεζικές σου κάρτες. Έπειτα, κάποιος ιατρικός εξοπλισμός και μετά κάποια βελόνα και νήμα σε περίπτωση που έπρεπε να ράψεις κάτι.

Οπότε, όταν ξεκίνησε  ο πόλεμος, πήρα την τσάντα μου και έβαλα ό,τι είχα στο σπίτι, λίγο αντισηπτικό, λίγο ιώδιο. Ήταν συνηθισμένα, ασήμαντα πράγματα που είχα σπίτι, αλλά τα χρειαζόμουν για να γεμίσω το σακίδιό μου με κάμποσα πράγματα. Ζεστά ρούχα, έγγραφα, και το αντισηπτικό και το ύφασμα. Η πληροφορία ήταν ότι μπορούσες να καταλήξεις στο δάσος ή στα χωράφια, ίσως κάποια ή κάποιος τραυματίας να χρειαζόταν τη βοήθειά σου. Ήταν αυτές οι απίθανες εικόνες στο μυαλό σου που δεν σου περνούσε από το μυαλό ότι θα έβλεπες, αλλά αφού στα μέσα έλεγαν να βάλεις όλα αυτά στο κουτί πρώτων βοηθειών, απλά το έκανες.

Βέβαια, δεν χρειάστηκε να αντιμετωπίσω τίποτα απ’ όλα αυτά. Διέσχισα τα σύνορα με την Πολωνία και ήμουν πιο ασφαλής. Δεν είχα προγραμματίσει τίποτα απ’ όλα αυτά, δεν είχα καν έτοιμες τις πρώτες βοήθειες. Απλά ξύπνησα με αυτά τα νέα και ξεκίνησα να τρέχω. Αρνούμουν να πιστέψω ότι θα συνέβαινε αυτό το πράγμα, ξέρεις. Οπότε, δεν είχα έτοιμη την τσάντα μου. Έβλεπες στα κοινωνικά δίκτυα άλλο κόσμο να ανεβάζει τον εξοπλισμό πρώτων βοηθειών και τέτοια.

– Nastia Sleeptsova