Ιστορία:
Η κουμπάρα μου μου έφτιαξε την προσευχή, που μου μεγάλωσε το παιδί […] Ήταν και μάνα και πατέρας και φίλη και όλα. Έμεινα μόνη μου σε μια φάση της ζωής μου, μου πήρε το παιδί και το μεγάλωσε εδώ, Θεσσαλονίκη. Εγώ δούλευα, εκείνη μεγάλωνε το παιδί και αυτή ήταν η σχέση μας.
Η Ελένη εξηγεί ότι όταν βρισκόταν σε φυλακή στον Πειραιά γνωρίστηκε με τη Στέλλα, την κουμπάρα της. Ο γιος της Ελένης μεγάλωνε μαζί της στη φυλακή και όταν έφτασε 3 ετών, η Ελένη φοβόταν ότι θα τον απομάκρυναν σε κάποιο ίδρυμα, καθώς δεν υπήρχε οικογένεια να τον μεγαλώσει έξω από τη φυλακή. Η Στέλλα της πρότεινε να τον μεγαλώσει στη Θεσσαλονίκη, όπου είχε σπίτι.
Αυτή η γυναίκα αποδείχθηκε ότι ήταν αυτό που ήταν, ειλικρινής μαζί μου σε όλα. Ήρθα κι εγώ [στη Θεσσαλονίκη] μετά που βγήκα, βρήκα μια ωραία κατάσταση, δηλαδή οικογενειακή, με την αδερφή της, με τον αδερφό της τον μεγάλο, με τα ανίψια της… μια οικογένεια. Εμένα ας πούμε με είχε αφήσει πίσω η οικογένεια, μετά τη φυλακή δεν με ήθελαν γιατί είπαν ότι θα χαλάσει το όνομά τους, οπότε δεν ήθελαν ούτε το παιδί μου, ούτε εμένα, οπότε βρήκα μια οικογένεια. Αυτή η οικογένεια με στήριξε.
Αφηγείται, σχετικά με τη Στέλλα, ότι ο σύζυγός της έφυγε για το Καμερούν μαζί με τον γιο τους και η Στέλλα δεν ξαναείδε τον γιο της μέχρι τα 18 του. Όπως μας λέει, έριξε όλη της την αγάπη στον δικό της γιο.
Εγώ δούλευα, εκείνη μεγάλωνε το παιδί και αυτή ήταν η σχέση μας. Μαζί ζούσαμε με το παιδί, απλά έπρεπε να φεύγω στα χωριά να δουλεύω, επειδή δούλευα νύχτα σε μπουζούκια, σε μπαρ και σε κλαμπ, στα λουλούδια. Εκείνη είχε το παιδί και το μεγάλωνε εδώ, εγώ δούλευα γύρω γύρω, αλλά το σταθερό σημείο ήταν εδώ, το παιδί.
Όπως λέει, πρόκειται για μια γυναίκα που ανέλαβε ένα παιδί από 4 ετών, μέχρι 16 ετών και εξηγεί ότι η προσευχή γράφτηκε για τον γιο της, περίπου το 1993, και την έχει από τότε.
Είναι μια προσευχή δική της, βγαίνει από μέσα της, όλα αυτά τα έχει γράψει για εμάς, είναι προσωπικό. Εκείνη την έφτιαξε όλη και γύρω γύρω, όλα, από ένα ξύλο και άλλα υλικά που έβρισκε.
Αναφέρει ότι η Στέλλα έφυγε από τη ζωή το 2005, από καρκίνο. Αφού πέθανε, μετακόμισαν, καθώς η αδερφή της Στέλλας νοίκιασε το σπίτι όπου έμεναν. Εξηγεί ότι ο θάνατός της της στοίχισε πάρα πολύ, ο γιος της έμεινε μόνος του και η ίδια δυσκολεύτηκε πάρα πολύ.
Εγώ νομίζω ότι είναι εδώ ακόμα, δεν έχει φύγει ποτέ.
