Ιστορία:
Η Άννα αφηγείται ότι ήρθε στην Ελλάδα από το Ιάσιο της Ρουμανίας το 2000 και, όταν επισκέφτηκε το πατρικό της τελευταία φορά, το 2014, ήθελε να πάρει κάτι μαζί της για να της θυμίζει το σπίτι της. Εξηγεί ότι, όσο ήταν ακόμα στη Ρουμανία, ξεκίνησε τις σπουδές της, αλλά της ήταν δύσκολο να πληρώνει το ενοίκιο, κι έτσι αποφάσισε να έρθει στην Ελλάδα για ένα χρόνο, μιας και είχε μια θεία.
Λέω, θα πάω να δουλέψω, να μαζέψω λεφτά και σε ένα χρόνο θα γυρίσω πίσω και θα συνεχίσω. Νόμιζα ότι στην Ελλάδα περπατάνε τα σκυλιά και από πίσω έρχονται τα λεφτά, ξέρεις, είναι έκφραση αυτό, λένε ότι τα σκυλιά έχουν λεφτά στην ουρά και εσύ απλά πας και τα μαζεύεις. Δεν υπάρχει η έκφραση αυτή στα ελληνικά.
Προφανώς σε ένα χρόνο δεν μπορείς να μαζέψεις λεφτά για ένα σπίτι, μετά συνήθισα, και λέω που να γυρίσω, τι να κάνω. Και έμεινα. Μετά από 10 χρόνια αφότου ήρθα, μπόρεσα να αγοράσω σπίτι στη Ρουμανία, αλλά μετά αποφάσισα να το πουλήσω και να αγοράσω μια ταβέρνα, και έτσι έκανα. Δεν υπάρχει πια όμως, γιατί έμεινα έγκυος και δεν μπορούσα να δουλέψω. Στην αρχή, όσο ήμουν έγκυος, πήγαινα στην ταβέρνα και ήταν και μια άλλη κοπέλα. Μετά, όταν γεννήθηκε η Μαρία, την άφηνα κάποιες ώρες στη μαμά μου και γυρνούσα από την ταβέρνα να τη θηλάσω, αλλά έβλεπα τα μάτια της και ότι έκλαιγε και αποφάσισα να σταματήσω. Λέω δεν γίνεται και οικογένεια και τέτοια δουλειά. Τώρα έχω 4 παιδιά και είμαι μια χαρά.
Στην Αθήνα, έμεινα πρώτα στην Ηλιούπολη, δούλευα στο σπίτι μιας κυρίας, μετά βγήκα έξω. Γενικά, οι γυναίκες που έχουν έρθει από άλλες χώρες, αυτή την ιστορία έχουν. Μετά δούλευα σαν σερβιτόρα, μετά είχα ταβέρνα 8 χρόνια, αλλά επειδή η δουλειά είναι από το πρωί μέχρι το βράδυ, δεν μπορείς να έχεις και οικογένεια και αυτή τη δουλειά σε καμία περίπτωση. Ήταν εδώ στον Ταύρο.
Πρώτα ήμουν Ηλιούπολη, μετά Νέα Φιλαδέλφεια, μετά Καλλιθέα, μετά ήρθα στον Ταύρο. Έχω αλλάξει 6 σπίτια. Απ’ όταν έκανα οικογένεια είμαι εδώ.
Το να φύγεις από τη χώρα σου… τώρα δεν θα το ξανακάνω. Πιστεύω πως ένα άτομο που φεύγει από τις ρίζες του, γίνεται κάτι ενδιάμεσο. Εγώ ούτε Ρουμάνα αισθάνομαι, ούτε Ελληνίδα, είναι φοβερό. Δεν μπορώ να σου πω ότι είμαι τίποτα από τα δύο. Δεν ξέρω που ανήκω πλέον. Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω, δεν θα το ξαναέκανα, δεν θα έφευγα.
Η Άννα μας λέει ότι έκλεισε εισιτήρια για να επισκεφτεί τη Ρουμανία μαζί με τα παιδιά της, για ένα μήνα.
Θα πάω πάλι στα βουνά, στα λειβάδια μου, να μαζεύω τα λουλουδάκια μου. Τρελαίνομαι όταν πηγαίνω. Μετράω τις μέρες να φύγω.
Συνεχίζει εξηγώντας ότι η εικόνα είναι της μαμάς της και ότι δεν γνώρισε ποτέ τον πατέρα της, καθώς έφυγε από τη ζωή όταν η ίδια ήταν τριών χρονών.
Είναι από το σπίτι που μεγάλωσα. Ακόμα κι αν είσαι καλά, αν έχεις φύγει από εκεί που μεγάλωσες, πάντα κάτι σου λείπει. Είναι ένα κενό, μια μελαγχολία. Την έχω στην κρεβατοκάμαρά μου και κάθε φορά που την κοιτάω θυμάμαι την παιδική μου ηλικία. Δεν έχει αξία σαν εικόνα, είναι ένα πολύ απλό πράγμα, αλλά για μένα έχει πάρα πολύ μεγάλη αξία. Είναι σημαντική γιατί για μένα ο Θεός είναι το παν.
