Ιστορία:

Είμαι από το Σιράζ του νοτίου Ιράν. Ήμουν σχεδιαστής-μηχανολόγος για ένα διυλιστήριο και για εργοστάσια πετροχημικών. Όταν ήμουν στο Ιράν είχα πολιτικά προβλήματα με την κυβέρνηση. Το 2009 έγιναν εκλογές και μετά από αυτές η κατάσταση χειροτέρεψε. Έτσι, έπρεπε να φύγω από τη χώρα μου. Πήγα στην Τουρκία και από εκεί, κάποιος με πήρε με φορτηγό μέχρι την Ουγγαρία. Δεν το είχα σχεδιάσει να έρθω στην Ουγγαρία. Ήθελα απλώς να πάω σε ασφαλές μέρος. Ήταν επικίνδυνα στην Τουρκία και έτσι, η οικογένειά μου πλήρωσε για ένα φορτηγό που με μετέφερε εδώ με μια ομάδα άλλων ανθρώπων. Ήμουν στο δρόμο για έξι, εφτά μέρες. Όταν έφτασα εδώ, δεν ήξερα πού βρίσκομαι. Ο οδηγός μάς είπε να πάμε προς το φως που έμοιαζε με χωριό. Μας είπε ότι όταν θα φτάναμε, θα μπορούσαμε να πάμε όπου θέλουμε, οπότε κάναμε ό,τι μας είπε. Αλλά όταν φτάσαμε εκεί, υπήρχε μόνο μια μονάδα παραγωγής αερίου ή ηλεκτρικού ρεύματος και τίποτα άλλο. Η ουγγρική αστυνομία μάς βρήκε, και μας οδήγησε σε κλειστούς καταυλισμούς. Εκεί, μας είπαν ότι είμασταν στην Ουγγαρία. Ήταν μια πολύ δύσκολη κατάσταση, γιατί δεν ήξερα ποιοι βρίσκονται γύρω μου, τι θα μας έκαναν, ή ποια ήταν η κατάσταση. Δεν ήξερα πολλά για την Ουγγαρία. Ήξερα λίγα για κάποιους ποδοσφαιριστές και, όταν ήμουν μικρός, υπήρχαν κάποια λεωφορεία στο Ιράν που είχαν γίνει εισαγωγή από την Ουγγαρία. Αλλά αυτές ήταν όλες και όλες οι πληροφορίες που είχα. Γνώρισα τη γυναίκα μου και παντρευτήκαμε πριν τρία χρόνια. Το μωρό μας γεννήθηκε φέτος. Όταν μετανάστες ή πρόσφυγες φτάνουν σε μια νέα χώρα, χρειάζονται βοήθεια ώστε να μάθουν τη γλώσσα και να βρουν δουλειά. Αλλά τα περασμένα έξι χρόνια, μόνο η γυναίκα μου με βοήθησε και κανείς άλλος. Η κατάσταση έχει υπάρξει πολύ δύσκολη, αλλά όταν είμαι με την οικογένειά μου νιώθω χαρούμενος. Μεγάλωσα στο Ιράν, οι περισσότερες από τις αναμνήσεις μου, οι καλές και οι κακές στιγμές, είναι από εκεί. Μου λείπει η οικογένεια μου, μου λείπει η κουλτούρα μου. Ευτυχώς, μπορώ να προσαρμοστώ σε κάθε κουλτούρα. Αλλά ανεξάρτητα με το πόσο ευέλικτος είσαι, στο τέλος νιώθεις πάντα ότι κάτι λείπει. Το φαγητό είναι κάτι που μπορώ να μαγειρέψω μόνος μου, αλλά η κουλτούρα είναι αυτό που πάντα λείπει. Αν δεν είχα υποχρεωθεί να φύγω από το Ιράν, δεν θα σκεφτόμουν ποτέ να έρθω εδώ, ούτε για ένα λεπτό. Όμως, δεν είχα άλλη επιλογή. Για μένα, σπίτι είναι το μέρος που νιώθεις ελεύθερος. Δεν έχει σημασία πού. Αν δεν είσαι ελεύθερος, αν καταπιέζεσαι τότε δε νιώθεις πως είσαι σπίτι. Κάποιες φορές δεν νιώθω στο σπίτι μου εδώ. Υπάρχουν ρατσιστικές απόψεις, αλλά οι άνθρωποι δεν έχουν αρκετές πληροφορίες. Αν έχεις πληροφορίες, μπορείς να καταλάβεις τους ανθρώπους. Στο παρελθόν, το Ιράν δέχτηκε πρόσφυγες από την Ευρώπη, αλλά οι άνθρωποι εδώ δεν το ξέρουν αυτό. Σκέφτονται: “γιατί έρχονται αυτοί οι άνθρωποι εδώ;” Καταλαβαίνουν αν τους εξηγήσεις, αλλά γενικά δεν είναι ανοιχτοί. Σε αντιμετωπίζουν ως ανεπιθύμητο. Ένας πρώην συνεργάτης μου με αποκάλεσε τρομοκράτη. Νόμιζε ότι όλοι οι μουσουλμάνοι είναι τρομοκράτες και δεν υπάρχει τίποτα παραπάνω. Οπότε κάθισα μαζί του, και του μίλησα για την ιστορία και την κουλτούρα μας. Τότε κατάλαβε ότι δεν είναι αλήθεια. Αυτού του είδους τα πράγματα έχουν γίνει αμέτρητες φορές. Τα τελευταία έξι χρόνια ήταν δύσκολα αλλά και καλά. Είμαι λυπημένος και χαρούμενος την ίδια στιγμή. Έχασα πολλά πράγματα στη χώρα μου. Αλλά είμαι χαρούμενος, γιατί έμαθα πολλά πράγματα που μπορώ να διδάξω στα παιδιά μου. Ελπίζω ότι μπορώ να μεταφέρω αυτή τη γνώση στην επόμενη γενιά.

Amir