Ιστορία:

Ακόμη κι αν μια προσφύγισσα δεν καταφέρει να πάρει κανένα από τα υπάρχοντά της από το σπίτι της, θα βρει κάτι στο μέρος όπου θα καταλήξει, κάτι το οποίο θα κοιτά και θα το συνδέει με το σπίτι της. Αυτά τα αντικείμενα δεν τα πήρα μαζί μου όταν αποδράσαμε από το Σουδάν. Αλλά ζήτησα από άλλους να μου τα στείλουν στο Λίβανο, όπου ζήσαμε για 16 χρόνια. Αυτόν ακριβώς τον εξοπλισμό δεν μπορείς να τον βρεις πουθενά αλλού. Δεν θα είναι το ίδιο. Έψηνα τους κόκκους του καφέ στο τηγάνι, μετά τους άλεθα στο μύλο, έβραζα στο δοχείο και σέρβιρα με το κανατάκι. Το ξύλινο μπαστουνάκι είναι διαφορετικό, είναι για να επεξεργάζεσαι και να αλέθεις οποιουδήποτε είδους φαγητό. Λίγο λίγο, όταν επεξεργάζεσαι το φαγητό, παίρνει την υφή που θες. Μπορείς να φτιάξεις και γλυκά με αυτό, ανακατεύεις σιμιγδάλι με γάλα ή ταχίνι και φτιάχνεις παραδοσιακά γλυκά.

Αυτά τα 16 χρόνια στο Λίβανο ήταν χρόνος αναμονής, αναμονής να πάμε πίσω στο Σουδάν όταν θα βελτιώνονταν τα πράγματα. Αλλά τα πράγματα δεν έγιναν ποτέ καλύτερα. Τα παιδιά μου άρχισαν να μεγαλώνουν και να εκτίθενται σε ρατσιστικές συμπεριφορές. Για μένα ήταν εντάξει, μπορούσα να το ανεχτώ, αλλά για τα παιδιά μου ήθελα ένα καλό μέλλον. Οπότε είπα ότι θέλω μια καλύτερη ζωή για εκείνα οπότε έκανα ό,τι ήταν απαραίτητο για να φύγουμε.

Από το Λίβανο ήρθαμε απευθείας στο Ηνωμένο Βασίλειο και στο Χάστινγκς. Πριν τέσσερα χρόνια. Έχουμε περάσει υπέροχα. Γνωρίσαμε τη Rosanna και το Refugee Buddy Project. Το πιο σημαντικό πράγμα είναι ότι τα παιδιά μου είναι καλά. Η κόρη μου, η Fatima, έχει τελειώσει με το πανεπιστήμιο και τα άλλα μου παιδιά πάνε σχολείο, παίρνουν καλούς βαθμούς. Είναι υπέροχα.

– Khadiga