Ιστορία:

Ο Νίκος εργαζόταν για πολλά χρόνια ως συνοδός παιδιών 6 έως 12 χρονών, τα οποία μετέφερε από τους προσφυγικούς καταυλισμούς (Σκαραμαγκάς, Σχιστό, Ελαιώνας, Ελευσίνα) στα σχολεία τους, και πίσω. 

Είναι η πρώτη φορά που μιλάω γι’ αυτό, δεν είναι καθόλου χαρούμενη η ιστορία του. 

Το συγκεκριμένο είναι από τον Σκαραμαγκά. Ήταν ενός παιδιού, 7 χρονών, το οποίο είχε εξαφανιστεί από τον Σκαραμαγκά και τελικά το βρήκαν πνιγμένο στη θάλασσα. Ο Νούρι. Ήταν κάτι που μου στοίχισε πάρα πολύ γιατί αυτό το παιδί το πήγαινα και το έφερνα καθημερινά πίσω στους γονείς του με ασφάλεια. Πνίγηκε τον Ιούλιο του ‘17. Αυτό ήταν ένα παιχνιδάκι που μου είχε δώσει. 

Είχε μαθησιακές δυσκολίες. Δεν ξέρουμε τελικά τι έγινε και πώς έπεσε στη θάλασσα ο Νούρι. Πιθανόν τραμπουκίστηκε από άλλα παιδιά της κοινότητας επειδή ακριβώς είχε μαθησιακές δυσκολίες, ή, είχε βγει επίσης βρώμα ότι ήταν κάποιοι διακινητές που, επειδή δεν είχε πληρώσει ο πατέρας του τα χρήματα της διακίνησης, στην ουσία το έκαναν ως τιμωρητική πράξη, για να παραδειγματιστούν οι υπόλοιποι. Δεν ξέρω τι από τα δύο ισχύει αλλά για χρόνια το κρατάω στο συρτάρι μου αυτό. 

Έχει πολύ μεγάλη αξία για μένα, γιατί όταν είσαι συνοδός 6 χρόνια και πας και φέρνεις τα παιδιά με πάρα πολλή ασφάλεια μπρος και πίσω, που μπορεί να συμβεί οτιδήποτε στη διαδρομή, δηλαδή σκέψου μια φορά έπεσε το πούλμαν στα κάγκελα της τέντας και άρχισαν να σπάνε τζάμια μέσα στο λεωφορείο και να πέφτουν παντού σπασμένα γυαλιά και να είμαι αγκαλιά με τα παιδιά να μη χτυπήσουν, όταν, λοιπόν, παλεύεις, προσπαθείς και δεν υπάρχει ασφαλές δρομολόγιο, όταν δίνεις υπόσχεση σε αυτό το παιδί, που έχουν κλείσει τα σχολεία, ότι θα πας να το δεις το καλοκαίρι, γιατί πήγαινα και τα καλοκαίρια, ανεξάρτητα από τις συνοδείες που έκανα…

Δεν μπορούσα να το διαχειριστώ, για πάρα πολύ καιρό σταμάτησα να πηγαίνω στον Σκαραμαγκά, αλλά μετά με τράβηξαν πίσω τα υπόλοιπα παιδιά. Τα έπαιρνα το πρωί, τα πήγαινα στα σχολεία τους, Αιγάλεω, Περιστέρι, οπουδήποτε, και μετά τα γύριζα πίσω στον καταυλισμό, αυτό το έκανα πάρα πολύ καιρό. Μετά ταξίδευα στο εξωτερικό με παιδιά ΑμεΑ που περνούσαν από τις συνεντεύξεις τους στην πρεσβεία, στην υπηρεσία ασύλου, κι όλα αυτά, και ταξιδεύαμε μαζί για τη χώρα τελικού προορισμού, που μπορεί να ήταν η Νορβηγία, η Γαλλία, η Γερμανία, οπουδήποτε. Για πολλά χρόνια δούλευα σε αυτό το κομμάτι.

Δούλεψα τα τελευταία δύο χρόνια, πρώτα σε έναν ξενώνα με ανήλικα κορίτσια, κακοποιημένα και θύματα trafficking, και μετά σε έναν ξενώνα με αγόρια. Η ανισότητα λόγω φύλου είναι απίστευτη.