Ιστορία:

Το εργόχειρο της γιαγιάς μου, Βαρβάρας Ιωαννίδου-Πενιάδου από το Ζόγκουλδακ (Νέα Ηράκλεια), κράτησε μέσα του, σφιχτά φυλαγμένη, τη μικρή προσφυγική περιουσία της οικογένειας κι έφτασε απ’ την Κωνσταντινούπολη ως τη Θεσσαλονίκη το 1924. Καταχωνιασμένο στο υπόγειο του σπιτιού της θείας Ελευθερίας, το εργόχειρο ποτέ δεν είδε το φως του ηλίου μέχρι που εκείνες, η γιαγιά, η θεία μου και η Φρόσω η μάνα μου, έφυγαν απ’ τη ζωή, και το υπόγειο έπρεπε να αδειάσει για να νοικιαστεί. Δε κατάφεραν να ξαναπιάσουν το νήμα της δικής τους μικροϊστορίας θάβοντας βαθειά τη μνήμη που πονούσε. Ευλαβικά τους αφιερώνω αυτό που τους ανήκει και ξαναπιάνω το νήμα της ιστορίας που είχε κοπεί. Χάραξα μια μήτρα από λινόλεουμ βασισμένη σε μια φωτογραφία της κόρης μου, Λιάνκας Παντολφίνι. Την τύπωσα στο κέντρο του υφάσματος, κι έτσι, τέσσερες γενιές γυναικών κουβαλώντας την ίδια μνήμη ενώνονται πάνω σε ένα χρωματιστό εργόχειρο.

Δήμητρα Σιατερλή