Ιστορία:
Από την οικογένεια του μπαμπά, ο παππούς δεν ήθελε να φύγει από το χωριό του το Γκιούλμπαχτσε. Μάλιστα έλεγε “εγώ εδώ γεννήθηκα και εδώ θα πεθάνω”. H γιαγιά όμως λέει: “εγώ Βασίλη δεν κάθομαι εδώ, παίρνω τα κορίτσια και φεύγω”. Μείνανε όμως οι άντρες πίσω και όταν μπήκαν οι Τσέτες άρχισαν οι μεγάλες καταστροφές. Ο μπαμπάς αποφάσισε να φύγει. Έτσι ο πατέρας της κυρίας Λεονταρίδη έφυγε το 1922 και φτάσανε στο βουνό Κόρακας, περίπου 100 άτομα, όπου και μείνανε εκεί παλεύοντας για επιβίωση -παιδιά και μεγάλοι- για πάνω από 20 ημέρες. Τις μέρες αυτές της οπισθοχώρησης, τρώγανε ρίζες και για το νερό είχαν εφεύρει ένα συριστικό συνθηματικό “σσσσ’’ που υποδήλωνε την ώρα του νερού. Είχανε έναν γκαζοτενεκέ που τον γέμιζε ένας και μετά με την κουτάλα και το κουμάρι (κύπελλο) προσπαθούσαν να πιούνε όλοι για να επιζήσουνε. Σέ ένα από τα γεμίσματα του γκαζοτενεκέ, ο πατέρας της έγινε αντιληπτός από έναν Τούρκο και για να διαφύγει έπεσε σε έναν γκρεμό. Από τη πτώση τελικά επέζησε, με το εξής παράδοξο όμως: ότι η καρδιά του μετακινήθηκε δεξιά και από τότε παρουσιάζονταν συχνά η κατάσταση του σε φοιτητές του Ιπποκράτειου σαν ιατρικό φαινόμενο.
Ευαγγελία Λεονταρίδη