Ιστορία:

Είμαι από το βόρειο Ιράκ, το Κουρδιστάν που λένε, και ζω 23 χρόνια στην Ελλάδα. Αυτό είναι ένα δώρο από την κόρη μου. Είχα ταξιδέψει στην πατρίδα μου και όταν γύρισα και έφτασα εδώ άνοιξα την τσάντα και βρήκα αυτό μαζί με κάτι γράμματα στη δική μας γλώσσα, που τα έχω κρεμάσει πάνω στο ψυγείο. Η κόρη μου ζει ακόμα στο Κουρδιστάν, όπως και η γυναίκα μου με τον γιο μου. Τα έχω αφήσει τα παιδιά μου εκεί. Εξαιτίας της δουλειάς, πηγαινοέρχομαι πολύ σπάνια, το πολύ δύο φορές το χρόνο. Εύχομαι στο θεό να γίνει μία διαδικασία και να μπορέσω μέσω νόμου να τους φέρω κοντά μου, να γίνει μια επανένωση. Εγώ με αυτό παίρνω μία ανάσα. Το έχω στο κρεβάτι μου. Έχω μεγάλη αδυναμία στην κόρη μου.

Όταν ήρθα εγώ, το 2000, οι εποχές δεν ήταν τόσο καλές. Εγώ όταν εγκατέλειψα τη χώρα μου, έχασα τις γνωριμίες που είχα μέσω δουλειάς, τώρα ό,τι δουλειά και να θέλω να κάνω δεν έχω γνωριμίες. Είμαι πολύ καιρό στην Ελλάδα και έχω χαθεί. Και να θέλω να γυρίσω, τώρα δεν θα είναι πολύ καλές οι συνθήκες για μένα εκεί πέρα. Προτιμώ να μείνω εδώ και για μένα, και για τα παιδιά μου, και για το μέλλον. Το θεωρώ καλύτερο. Η κόρη μου είναι 10 χρονών, κοντεύει 11. Έχει αδυναμία στα κουκλάκια και στα παιχνίδια.

– Αχμέτ Ιντιάκ