Ιστορία:

Αυτό το πήρα από το κατηχητικό στην Αίγυπτο, το έφτιαξα όταν ήμουν μικρή. Μας λέει ότι όταν πίνουμε,  από τον Θεό δεν θα έχουμε ανάγκη από τον κόσμο για να ξαναπιούμε. Παλιά οι Αιγύπτιοι έπιναν από αυτό γιατί δεν είχαμε ποτήρια, έβαζαν εδώ μέσα το νερό. Οι τρύπες είναι για να κρυώνει. Ήμουν 12 όταν το ζωγράφισα, τώρα είμαι 18.

Η Ιωάννα εξηγεί ότι ήρθε με την οικογένειά της από την Αίγυπτο το 2020.

Ο μπαμπάς μου αγαπάει πολύ την Ελλάδα. Είμαστε από την Αλεξάνδρεια, αλλά δεν την αγαπήσαμε πολύ.  Τώρα μένουμε στον Ταύρο. Εγώ γεννήθηκα στην Ελλάδα, η αδερφή μου, η Σεσίλια, γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια, αλλά ξαναγύρισα πολύ μικρή και πήγαμε σχολείο εκεί. Ο μπαμπάς μας δουλεύει στα αεροπλάνα.

Όταν ήρθα εδώ πήγα σχολείο χωρίς να ξέρω καθόλου τη γλώσσα, δεν καταλάβαινα τίποτα. Θυμάμαι να πηγαίνω σπίτι και να λέω ότι αγαπάω τους ανθρώπους στο σχολείο και το ίδιο το σχολείο αλλά δεν τους καταλαβαίνω. Πριν έρθω δεν είχα φανταστεί ότι θα είναι έτσι, και λέω εντάξει, μια γλώσσα είναι, θα τη μάθω. Αλλά ήταν πολύ δύσκολο. Ήμουν Γ’ Γυμνασίου όταν ήρθα.

Συνεχίζει μιλώντας για το κατηχητικό.

Μας μιλάνε πολύ για τον Θεό. Είναι διαφορετικό σε κάθε τάξη. Στο Δημοτικό λένε ιστορίες, στο Γυμνάσιο προσπαθούν να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα των εφήβων και στο Λύκειο μας μιλάνε για μεγαλύτερα πράγματα. Στο πανεπιστήμιο μας λένε πώς να μεταβιβάζουμε όσα έχουμε μάθει μέχρι τώρα.