Ιστορία:
Η Ζωή μας δείχνει μια ζωγραφιά της και αφηγείται το ταξίδι της από την Αλβανία στην Ελλάδα και τη ζωή της στον Πειραιά.
Είμαι Αλβανίδα, είμαι εδώ χρόνια, 19 χρονών είχα έρθει εδώ, παντρεύτηκα έναν Έλληνα αλλά δεν τα πάμε καθόλου καλά, μένουμε μαζί, αλλά ο ένας ζει από εδώ ο άλλος από εκεί, δεν τον βλέπω. Δουλεύω σε φούρνο.
Την πρώτη φορά που ήρθα στην Ελλάδα ήρθα από το βουνό, και μετά ήρθα με τη βίζα μου, δούλευα εδώ, και μετά έτσι ξεκίνησε η ζωή μου. Ήρθα με τον πρώην μου, ο πρώην μου πέθανε από τροχαίο, τράκαρε, τη μέρα του γάμου, που θα παντρευόμασταν, και μετά έμεινα μόνη μου εδώ πέρα. Ζούσα μόνη μου και κάποια στιγμή παντρεύτηκα. Μένω στον Άγιο Δημήτριο, στον Πειραιά. Ωραία είναι η Ελλάδα, αλλά τώρα με τον κόσμο έτσι όπως είναι τα πράγματα, δεν βγάζεις άκρη, έχει γίνει ο κόσμος παράξενος. Τα αδέρφια μου, η μία είναι στο Παρίσι παντρεμένη με ένα Γάλλο, ο αδερφός μου είναι στη Σουηδία, η άλλη είναι Αλβανία, ο άλλος είναι Αλβανία με τα παιδάκια του.
Ήρθα το 2004, κάπου εκεί, με τον πρώην μου. Δούλευα εγώ, δούλευε κι αυτός, αυτός μετά με σταμάτησε, μου είπε να μην πηγαίνω στη δουλειά γιατί είχε λεφτά, αλλά εγώ ήθελα να δουλεύω, γιατί δεν μπορώ χωρίς δουλειά, έχω μάθει απ’ το σόι μου, δεν μπορώ να κάτσω όσο και να με πιέζεις.
Μετά πήγαμε Αλβανία για να κάνουμε τον γάμο, δεν τα πήγαμε καλά, αλλά μετά κόλλησα εδώ, αγάπησα την Ελλάδα και είπα εδώ θα πεθάνω στο τέλος.
Μου αρέσει να κάνω μάθημα, γιατί θέλω να μάθω να διαβάζω. Οι γονείς μου ήταν φτωχοί, δεν είχαμε λεφτά να πηγαίνουμε σχολείο και το ένα και το άλλο. Και λέω, αφού δεν τελείωσα στην Αλβανία, ας κάνω κάτι, μην είμαι μια ζωή λάντζα. Δεν γίνεται αυτό. Τα έχω κάψει τα χέρια μου απ’ τη λάντζα.
Έχω ξαναπάει στην Αλβανία πολλές φορές αλλά δεν την γουστάρω καθόλου. Πάω για να δω τα αδέρφια μου, για διακοπές.