Νερό

Από τούτο το νερό, φίλε μου, από τούτο,
θα αλλάξεις μορφή, όπως το σίδερο που λιώνει από ορυκτό.
Δεν θα γίνεις ξανά βράχος που μέσα του κρύβει,
όπως κρυβόμασταν παλιά σαν θηρία σε άγριο δάσος.
Ετούτο το νερό, από την πρώτη ακόμη γουλιά φανερώνει
όσα κρατούσε μυστικά ο ποταμός κατά την ξηρασία.
Tο φιλικό σου αυτό μαύρο ποτάμι, πάνω στο οποίο οι ξένοι
Στήνουν σκηνές και το πίνουν και τα όριά του καταπατούν
γιατί δε νοιάζει. Στα μάτια τους, είσαι ήδη θήραμα,
ελάφι για τα κυνηγετικά τους όπλα.
Παίρνεις το νέκταρ από της γκρίζας πέτρας τον μαστό με την κουτάλα
Σ’ ένα βασίλειο από φράουλες ήδη θαμπό
Από το νέκταρ παίρνεις δύναμη, ίδιος μωρό που πίνει γάλα
Και οι φίλοι, τα παιδιά, οι γυναίκες ανήκετε πια στην ίδια οικογένεια
Δεν γίνεται αλλιώς.
Με τούτο το νερό, στις σκηνές μας, στις σπηλιές μας.
Γύρισα πίσω γιατί το υποσχέθηκα, υποσχέθηκα να μην πεθάνω.
Είναι θανάσιμο ετούτο το νερό, η σφαίρα
είναι θανάσιμη για το ελάφι. Χάνεις τον κουβά σου
κι αυτό αρκεί, φτάνει το τέλος.
Έκανα ένα άλμα στο κενό από εκείνη την πέτρα
Μπέρδεψα τα ίχνη και δεν μας βρήκαν. Όμως
άργησα να φτάσω στη σπηλιά. Έφτασα αργά
μαζεύοντας το νερό απ’ την αρχή. Έφτασα αργά πολύ.
Και έπεσα. Και ξάπλωσα. Και ήρθαν κι άλλοι.
Μα το σίδερο δε σκούριασε.
Και είναι δύσκολο, είναι ασήμαντο. Εγώ είμαι εδώ, εδώ που ανήκω.
Μα στον νου σου βάλε το καλά. Ετούτο το νερό μπορεί
μέχρι και την καρδιά σου θέση να αλλάξει.

Hanna Yanovska