Σκεύος

Αυτό είναι ένα χάλκινο σκεύος για γλυκά. Ήρθε στα χέρια μου από την γιαγιά. Το πήρε στις αποσκευές της για την Ελλάδα τον καιρό της καταστροφής. Ναι, της μικρασιατικής καταστροφής. Το ’22. Μου είπε πως ήταν πολύ σημαντικό το αντικείμενο αυτό για εκείνη παρόλο που ζήτησε να το αφήσει πίσω της και να πάρει μαζί της κάτι πιο χρήσιμο για το ταξίδι χωρίς επιστροφή…

Το περίτεχνο σκεύος περιείχε σμυρναίικα χειροποίητα, τυλιχτά, σοκολατένια γλυκά. Ήταν πάντοτε εκεί, στην μέση του σερβάν του σπιτιού μαζί με το γυάλινο μπουκάλι λικέρ όπου περίμενε τους επισκέπτες. Η μητέρα της δεν της επέτρεπε να πλησιάζει αυτά τα γλυκά, ούτε καν στην τραπεζαρία καθώς ο χώρος αυτός χρησιμοποιούνταν μόνο όταν το σπίτι έπρεπε να φιλοξενήσει μουσαφίρηδες. Το σπίτι είχε σχεδόν πάντοτε επισκέπτες. Δεν ήταν λίγες οι φορές που συγγενείς έρχονταν από την Σμύρνη και από γύρω περιοχές για ένα καφέ. Άλλες φορές σε μεγάλες γιορτές  (Χριστούγεννα, Φώτα, Πάσχα), σε γάμους και αρραβώνες της οικογένειας, το σπίτι γέμιζε με κόσμο και χαρά. Έτσι, η γιαγιά μου έβρισκε πού και πού την ευκαιρία να απολαύσει ένα από τα υπέροχα αυτά γλυκά που βρίσκονταν στο σκεύος. Όλα αυτά μέχρι το 1922 όταν  η οικογένεια της γιαγιάς μου ξεριζώθηκε για πάντα από την Σμύρνη.

Το «γλυκό» αυτό σκεύος ήταν το μοναδικό αντικείμενο που πήρε η γιαγιά μου τις ώρες της καταστροφής, μέχρι να φτάσει μαζί με την μητέρα της στην Μυτιλήνη ως πρόσφυγες. Το αντικείμενο αυτό παρέμεινε στην αποθήκη του σπιτιού στην Μυτιλήνη μέχρι σήμερα που το ανακάλυψα μαζί με την μοναδική αυτή ιστορία του που μοιράστηκε η γιαγιά μαζί μου. Μια μοναδική ιστορία χαράς και πόνου…

Πέτρος Λαζάρου
1ο Πρότυπο Λύκειο Χαλκίδας